Mosquitos versus Denise
11 juli 2018 - Gunung Leuser National Park, Indonesië
Na een welverdiende nachtrust was het tijd om Bukit Lawang te ontdekken buiten de jungle om.
Slippers aan en gaan. We wilden naar een "Bat Cave" een riviertje die erg mooi scheen te zijn en het "kinderhuis" . Eerst een stukje met de scooter op weg gebracht en toen lopend verder. We moesten over een onwijze onstabiele wiebel brug. Zo'n brug met van die houten planken waar je om de zoveel cm doorheen kan kijken en waarvan je de rechterkant omhoog ziet gaan als je teveel naar links hangt. Onder en naast deze brug zwommen een stuk of 10 kinderen die ons weer vriendelijk zwaaiend groette.
Na het bruggetje naar links en dan voornamelijk het paadje volgen die afwisselend modderig was en bezaaid met kleine steentjes.
Na een flink stuk lopen kwamen we bij het kinderhuis terecht. Een opvanghuis voor kinderen waarvan de ouders overleden zijn of niet meer voor hun kind kunnen zorgen door een lichamelijke reden. Dit supermooie plekje is daar opgezet door een Nederlandse vrouw en haar Indonesische man. Onwijs kleurrijk en het ziet er echt prachtig uit.
Eenmaal daar wat gedronken en gekletst was het tijd om verder te lopen. Opzoek naar de "Bat Cave" en het riviertje. Onderweg meerdere keren gestoken en mijn rug begon al aardig te branden van alle muggenbeten die ik had "opgelopen". Blijkbaar was ik nu de lekkere van de twee want Robb bleef in eerste instantie ongedeerd terwijl ik levend opgevreten werd.
Eindelijk aangekomen bij de Bat Cave moesten we direct een halve rots beklimmen met aan beide zijkanten een soort van afgrond. De eerste keer dat ik mijzelf vast wilde grijpen greep ik bijna direct in een zwart witte rups met stekelhaar. De rillingen liepen over mijn rug en ik had er meteen iets minder zin in. Met onze (zoals de indonezen het zeggen) "plip plops" aan gleden we meerdere keren weg op de onwijs gladde rots en aangezien er niks aangegeven stond wisten we überhaupt niet of we wel een menselijke route namen. Tijdens het overwegen of het verstandig was verder te gaan bedacht ik me dat een local had gezegd dat er naast vleermuizen en spinnen, maar ook cobra's en andere slangen in de "Bat Cave" zitten..! Nu wil ik geen mietje zijn hoor... Maar het leek me vervolgens geen goed idee meer om zonder local, met enkel een zaklamp en op "Plop plops" die Cave in te gaan! Op naar de volgende bestemming.. Het riviertje!
Een flink zonnetje op onze kop en ook nog eens veel te ver door gelopen. Robb was aardig chago geworden omdat hij mijn rug steeds meer bulten zag krijgen. Inmiddels waren de muggen ook in mijn gezicht begonnen omdat mijn rug steeds minder vrije plekjes had. Hij begon zich aardig zorgen te maken, maar ik vroeg me voornamelijk af of al die klappen die ik kreeg wel echt gericht waren op de muggen. Het kan namelijk ook zomaar zo zijn dat Robb gewoon gretig gebruik maakte van de situatie. Ik denk dat we inmiddels al een uur aan het lopen waren toen we bijna bij het riviertje aankwamen.
We liepen rustig door tot Robb ineens zijn slipper 2 meter de bosjes in schopte, niet wetende hoe dit kon ging hij zijn slipper achterna en zagen we dat de band die je voet in de slipper houd helemaal afgebroken was. Dat was dus echt niet meer te maken zonder tape of lijm en aangezien ik dat niet standaard in mijn jurkje heb zitten hadden we een klein probleempje.
Toch nog een stukje op blote voetjes door gelopen en genoten van het prachtige riviertje, voetjes in het onwijs heldere water en de stroming door je tenen. Maargoed, toen moesten we toch weer terug. Als je maat 38 hebt zoals ik raak je al aardig wat steentjes maar met maat 46 vul je bijna het hele pad van begin tot eind. Ik moet zeggen dat Robb geen enkele keer heeft geklaagd over pijntjes en dat hij flink doorliep. Uiteraard had ik voor dit verhaal liever iets anders getypt.. Maar dan zou ik liegen 😎.
Eenmaal terug bij het kinderhuis hebben we Robb zijn slipper aan elkaar laten tapen en konden we allebei met slippertjes aan weer verder. Inmiddels zag mijn rug eruit als een kraterlandschap en hebben we (alleen al op mijn rug) 87 muggenbeten geteld. Je kan je voorstellen dat ik aardig in de fik stond en alles jeukte als een malle.
Terug aangekomen bij het huisje meteen onder de douche gesprongen. Al het vieze zweet eraf en mijn rug wat laten "afkoelen". Tijdens het douche voel ik een venijnige prik op mijn arm.. Ik veeg het "ding" wat mij pijn doet met een vaart van mijn arm op Robb zijn arm en vervolgens wordt hij ook gebeten.. Oepsie😇!! Wat bleek.. Een piepklein miertje die beet als een volwassen beer. Robb smeet hem met een vaart op de grond, riep "motherfucker" en stampte erop alsof het daadwerkelijk een beer was die hij neer moest halen. RIP motherfucker!!!
De laatste keer uit eten in bukit Lawang werd afgesloten met saté ayam, rijst en frietjes, wat te drinken en een rekening van €7,-! Buikje vol, en portomonee ook.. Ik hou ervan 😁.
De dag erna vlogen we naar Java.. Maar eerst lekker slapen!!
Slippers aan en gaan. We wilden naar een "Bat Cave" een riviertje die erg mooi scheen te zijn en het "kinderhuis" . Eerst een stukje met de scooter op weg gebracht en toen lopend verder. We moesten over een onwijze onstabiele wiebel brug. Zo'n brug met van die houten planken waar je om de zoveel cm doorheen kan kijken en waarvan je de rechterkant omhoog ziet gaan als je teveel naar links hangt. Onder en naast deze brug zwommen een stuk of 10 kinderen die ons weer vriendelijk zwaaiend groette.
Na het bruggetje naar links en dan voornamelijk het paadje volgen die afwisselend modderig was en bezaaid met kleine steentjes.
Na een flink stuk lopen kwamen we bij het kinderhuis terecht. Een opvanghuis voor kinderen waarvan de ouders overleden zijn of niet meer voor hun kind kunnen zorgen door een lichamelijke reden. Dit supermooie plekje is daar opgezet door een Nederlandse vrouw en haar Indonesische man. Onwijs kleurrijk en het ziet er echt prachtig uit.
Eenmaal daar wat gedronken en gekletst was het tijd om verder te lopen. Opzoek naar de "Bat Cave" en het riviertje. Onderweg meerdere keren gestoken en mijn rug begon al aardig te branden van alle muggenbeten die ik had "opgelopen". Blijkbaar was ik nu de lekkere van de twee want Robb bleef in eerste instantie ongedeerd terwijl ik levend opgevreten werd.
Eindelijk aangekomen bij de Bat Cave moesten we direct een halve rots beklimmen met aan beide zijkanten een soort van afgrond. De eerste keer dat ik mijzelf vast wilde grijpen greep ik bijna direct in een zwart witte rups met stekelhaar. De rillingen liepen over mijn rug en ik had er meteen iets minder zin in. Met onze (zoals de indonezen het zeggen) "plip plops" aan gleden we meerdere keren weg op de onwijs gladde rots en aangezien er niks aangegeven stond wisten we überhaupt niet of we wel een menselijke route namen. Tijdens het overwegen of het verstandig was verder te gaan bedacht ik me dat een local had gezegd dat er naast vleermuizen en spinnen, maar ook cobra's en andere slangen in de "Bat Cave" zitten..! Nu wil ik geen mietje zijn hoor... Maar het leek me vervolgens geen goed idee meer om zonder local, met enkel een zaklamp en op "Plop plops" die Cave in te gaan! Op naar de volgende bestemming.. Het riviertje!
Een flink zonnetje op onze kop en ook nog eens veel te ver door gelopen. Robb was aardig chago geworden omdat hij mijn rug steeds meer bulten zag krijgen. Inmiddels waren de muggen ook in mijn gezicht begonnen omdat mijn rug steeds minder vrije plekjes had. Hij begon zich aardig zorgen te maken, maar ik vroeg me voornamelijk af of al die klappen die ik kreeg wel echt gericht waren op de muggen. Het kan namelijk ook zomaar zo zijn dat Robb gewoon gretig gebruik maakte van de situatie. Ik denk dat we inmiddels al een uur aan het lopen waren toen we bijna bij het riviertje aankwamen.
We liepen rustig door tot Robb ineens zijn slipper 2 meter de bosjes in schopte, niet wetende hoe dit kon ging hij zijn slipper achterna en zagen we dat de band die je voet in de slipper houd helemaal afgebroken was. Dat was dus echt niet meer te maken zonder tape of lijm en aangezien ik dat niet standaard in mijn jurkje heb zitten hadden we een klein probleempje.
Toch nog een stukje op blote voetjes door gelopen en genoten van het prachtige riviertje, voetjes in het onwijs heldere water en de stroming door je tenen. Maargoed, toen moesten we toch weer terug. Als je maat 38 hebt zoals ik raak je al aardig wat steentjes maar met maat 46 vul je bijna het hele pad van begin tot eind. Ik moet zeggen dat Robb geen enkele keer heeft geklaagd over pijntjes en dat hij flink doorliep. Uiteraard had ik voor dit verhaal liever iets anders getypt.. Maar dan zou ik liegen 😎.
Eenmaal terug bij het kinderhuis hebben we Robb zijn slipper aan elkaar laten tapen en konden we allebei met slippertjes aan weer verder. Inmiddels zag mijn rug eruit als een kraterlandschap en hebben we (alleen al op mijn rug) 87 muggenbeten geteld. Je kan je voorstellen dat ik aardig in de fik stond en alles jeukte als een malle.
Terug aangekomen bij het huisje meteen onder de douche gesprongen. Al het vieze zweet eraf en mijn rug wat laten "afkoelen". Tijdens het douche voel ik een venijnige prik op mijn arm.. Ik veeg het "ding" wat mij pijn doet met een vaart van mijn arm op Robb zijn arm en vervolgens wordt hij ook gebeten.. Oepsie😇!! Wat bleek.. Een piepklein miertje die beet als een volwassen beer. Robb smeet hem met een vaart op de grond, riep "motherfucker" en stampte erop alsof het daadwerkelijk een beer was die hij neer moest halen. RIP motherfucker!!!
De laatste keer uit eten in bukit Lawang werd afgesloten met saté ayam, rijst en frietjes, wat te drinken en een rekening van €7,-! Buikje vol, en portomonee ook.. Ik hou ervan 😁.
De dag erna vlogen we naar Java.. Maar eerst lekker slapen!!
B: Hij mag van geluk spreken dat die mier onder de douche op zijn arm kwam 🤣