Lucky in Lombok..
26 juli 2018 - Kuta Lombok, Indonesië
Zoals ik in mijn vorige verhaal al benoemde had ik mezelf op de Rinjani beloofd dat, wanneer ik ooit beneden zou komen, ik voor de rest van de vakantie helemaal niks meer hoefde te doen.
Na de afdaling aangekomen bij onze villa. Ik zag een prachtige tuin met onwijs mooie huisjes bovenop een heuvel.. en geloof het of niet, maar voordat we onze villa bereikte moesten we minimaal 60 treden omhoog lopen. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar volgens mij kwam er vuur uit mijn ogen en lachen deed ik ook niet meer. Een onwijze vloek bleef nog net binnensmonds, want na die fucking Rinjani was zelfs het uit de auto stappen direct al pijnlijk.
Ik ga er verder niet teveel woorden aan vuil maken, maar ik heb wel echt flinke spierpijn gehad.. alle op en afstapjes die ik in de dagen hierna moest maken waren killing. De weg van en naar het ontbijt elke ochtend verliep niet soepel en zeker niet zonder gevloek. Uiteraard hebben we er ook wel keihard om moeten lachen.. Ik liep als een net geboren pinguin waarvan de pootjes te kort waren. Daarnaast moest ik door de pijn af en toe onbedwingbaar puffen alsof er een bevalling van nog zo'n pinguin was gestart. Maar goed, juist door al die pijntjes heb ik wel extra genoten van het languit liggen en het niks doen zodra ik de villa eindelijk weer had bereikt.
Tijdens dat genieten op het terras van onze villa lag ik met mijn voetjes over het randje van mijn "strand" bedje. Ik was mijn verhaal wat aan het bijwerken totdat ik mijn hiel wat begon te voelen. Ik had er even geen pleister opgedaan omdat ik vond dat het even moest luchten. Ik haalde mijn been omhoog, keek naar mijn enkel en zag een stuk of 6 zwarte beestjes in mijn wond camperen!! In pure paniek sprong ik op (zelfs met die spierpijn), slaakte een onverstaanbare kreet, rende naar binnen, gooide de douche aan en duwde meteen mijn enkel onder de koude kraan. Gatver de gatver wat was dat ranzig.. Meteen meerdere minuten lang de wond uitgespoeld en mijn EHBO kistje tevoorschijn gehaald. Robb zat inmiddels goedbedoeld met pure alcoholdoekjes klaar om deze vol op mijn wond te duwen. Ik heb hem vriendelijk bedankt.. 😱😳!! Vervolgens heb ik al mijn verpleegkundige technieken op mijn eigen enkels uitgevoerd, alles hermetisch afgesloten en bijna mijn hele EHBO doos daarvoor gebruikt, behalve de alcoholdoekjes dan..😇!
Na 2 dagen bijkomen was het tijd om naar de volgende villa te "verhuizen". Gelukkig was deze plek dichtbij en hoefde we maar een half uurtje in de auto te zitten. Bij deze plek hadden we een privé zwembad en zaten we dicht bij het strand en de gezelligheid van Kuta Lombok.
Eenmaal aangekomen had ik vrijwel direct een klein jongetje om mijn been hangen. Het was het zoontje van de eigenaar, zijn naam was Kai, 6 jaar en hij had mij uitgekozen tot zijn nieuwe beste vriendinnetje. Hij zorgde er vrijwel de gehele tijd voor dattie zijn hand op mijn arm of been had en toen we de villa eenmaal ingingen zwaaide hij ons vriendelijk uit. Iedere keer als we hem zagen sprong hij als een klein aapje om mij heen en hoewel hij Engels sprak, was hij te verlegen om iets te zeggen.
Omdat onze villa zo dichtbij meerdere strandjes lag zijn we er een paar gaan bekijken. Scooter aan en gaan. De stranden hier zijn totaal niet te vergelijken met de witte stranden van de Dominicaanse Republiek of Mexico, maar zeker leuk om even gezien te hebben. Je wordt hier echter wel dood gegooid met kinderen die armbandjes willen verkopen. Ik kan er weinig aan doen, maar op een gegeven moment ben ik die onzinpraat wel zat en zeg ik al "no thanks" voordat ze vragen waar we vandaan komen en hoelang we blijven. Het werkte in iedergeval wel.. Dus dat was fijn!
Na een dagje heen en weer van strand naar strand was het tijd om te gaan slapen. De volgende dag zouden we naar Bali vliegen en ondanks dat een korte vlucht is is het toch altijd best een lange dag. We vlogen pas om 13:00 dus we konden gelukkig wel uitslapen..
Dat uitslapen werd hem helaas niet.......
Ik werd omstreeks 06:46 wakker met het idee dat iemand mijn bed had opgetild en door elkaar stond te schudden. Ik deed mijn ogen open en ging vrijwel direct rechtop zitten. Robb had inmiddels hetzelfde gedaan en we keken elkaar aan met een wat glazige blik in onze ogen. De ramen kraakte, de kast die tegen de muur aan stond schudde heen en weer en de muren van de villa leken zo slap als spaghetti slierten. Ik zei nog zoiets als "wtf gebeurt er?", terwijl we beide alle kanten op werden geschud. Het klonk alsof het heel hard waaide, maar dit geluid en het geschud was na een seconde of 10 ook plots weer verdwenen. Toen hadden we ook pas echt door dat het hier om een aardbeving ging. Bijna tegelijk sprongen we uit bed, deed ik iets aan en stonden we buiten. Het water van ons zwembad schudde wat na maar voor de rest was het rustig.
Aan het water kon je de naschokken goed zien. Het water wiegde dan heen en weer en als je goed oplette kon je ze ook voelen. De meeste naschokken waren echter heel zacht. Enkele waren wel goed voelbaar en waren ook best beangstigend... Bij één schok was Robb even iets bespreken met de eigenaar van de villa, toen ik de ramen weer hoorde kraken en de muren weer begonnen te schudden.. Ik ben vrijwel direct naar buiten gerend en zorgde dat ik op een veilige plek stond. Gelukkig was deze naschok heftig maar wel kort.
Het enge van dit hele gebeuren vond ik dat ik er niet van weg kon. Van vrijwel elke enge situatie kan je weglopen of een deur dicht doen, waarna het niet meer bij je kan komen. Maar voor een aardbeving loop je niet weg. Daarnaast wist ik niet wat ons nog te wachten stond.. Hoeveel schokken komen er nog? Is dit een voorbode voor een tsunami en waar kan ik heen als het allemaal nog heftiger wordt?! Ook vroegen we ons af of de wegen nog wel begaanbaar waren en in hoeverre dit invloed kan hebben op de vluchten. Gelukkig bleef het daarbij en is het voor ons niet heftiger geworden.. Wel lazen wij al snel over de mensen die vastzaten op de Rinjani en zelfs de overleden toeriste. (dit uiteraard naast alle andere verwoeste huizen en slachtoffers). Hierbij kunnen we denk ik wel zeggen dat we heel veel geluk hebben gehad.. We hebben namelijk erg lang getwijfeld om de Rinjani klim enkele dagen later in te plannen. Laten we het erop houden dat mijn lieve moedertje daar op onze schouders heeft gezeten.
Diezelfde dag was Kai zijn verlegenheid inmiddels wat gezakt en sprak hij af en toe wat woorden. Met zijn handen op mijn rug keek hij over mijn schouder mee naar wat foto's op mijn telefoon en maakte hij een selfie. Ik had bijna de papieren voor een adoptie al uitgeprint en had ruimte in mijn tas gemaakt om hem in te stoppen. Scheelt een hoop striae, een bevalling, gebroken nachten en luiers...ideaal toch?! Helaas had ik geen printer bij de hand en konden de papieren dus niet geprint worden.. Met lichtelijke pijn in mijn hart heb ik hem gedag gezegd omdat we naar het vliegveld moesten.
Vliegtuig gehaald, kort tripje richting Bali en toen was het... Bye Lombok, hello Bali!!
Na de afdaling aangekomen bij onze villa. Ik zag een prachtige tuin met onwijs mooie huisjes bovenop een heuvel.. en geloof het of niet, maar voordat we onze villa bereikte moesten we minimaal 60 treden omhoog lopen. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar volgens mij kwam er vuur uit mijn ogen en lachen deed ik ook niet meer. Een onwijze vloek bleef nog net binnensmonds, want na die fucking Rinjani was zelfs het uit de auto stappen direct al pijnlijk.
Ik ga er verder niet teveel woorden aan vuil maken, maar ik heb wel echt flinke spierpijn gehad.. alle op en afstapjes die ik in de dagen hierna moest maken waren killing. De weg van en naar het ontbijt elke ochtend verliep niet soepel en zeker niet zonder gevloek. Uiteraard hebben we er ook wel keihard om moeten lachen.. Ik liep als een net geboren pinguin waarvan de pootjes te kort waren. Daarnaast moest ik door de pijn af en toe onbedwingbaar puffen alsof er een bevalling van nog zo'n pinguin was gestart. Maar goed, juist door al die pijntjes heb ik wel extra genoten van het languit liggen en het niks doen zodra ik de villa eindelijk weer had bereikt.
Tijdens dat genieten op het terras van onze villa lag ik met mijn voetjes over het randje van mijn "strand" bedje. Ik was mijn verhaal wat aan het bijwerken totdat ik mijn hiel wat begon te voelen. Ik had er even geen pleister opgedaan omdat ik vond dat het even moest luchten. Ik haalde mijn been omhoog, keek naar mijn enkel en zag een stuk of 6 zwarte beestjes in mijn wond camperen!! In pure paniek sprong ik op (zelfs met die spierpijn), slaakte een onverstaanbare kreet, rende naar binnen, gooide de douche aan en duwde meteen mijn enkel onder de koude kraan. Gatver de gatver wat was dat ranzig.. Meteen meerdere minuten lang de wond uitgespoeld en mijn EHBO kistje tevoorschijn gehaald. Robb zat inmiddels goedbedoeld met pure alcoholdoekjes klaar om deze vol op mijn wond te duwen. Ik heb hem vriendelijk bedankt.. 😱😳!! Vervolgens heb ik al mijn verpleegkundige technieken op mijn eigen enkels uitgevoerd, alles hermetisch afgesloten en bijna mijn hele EHBO doos daarvoor gebruikt, behalve de alcoholdoekjes dan..😇!
Na 2 dagen bijkomen was het tijd om naar de volgende villa te "verhuizen". Gelukkig was deze plek dichtbij en hoefde we maar een half uurtje in de auto te zitten. Bij deze plek hadden we een privé zwembad en zaten we dicht bij het strand en de gezelligheid van Kuta Lombok.
Eenmaal aangekomen had ik vrijwel direct een klein jongetje om mijn been hangen. Het was het zoontje van de eigenaar, zijn naam was Kai, 6 jaar en hij had mij uitgekozen tot zijn nieuwe beste vriendinnetje. Hij zorgde er vrijwel de gehele tijd voor dattie zijn hand op mijn arm of been had en toen we de villa eenmaal ingingen zwaaide hij ons vriendelijk uit. Iedere keer als we hem zagen sprong hij als een klein aapje om mij heen en hoewel hij Engels sprak, was hij te verlegen om iets te zeggen.
Omdat onze villa zo dichtbij meerdere strandjes lag zijn we er een paar gaan bekijken. Scooter aan en gaan. De stranden hier zijn totaal niet te vergelijken met de witte stranden van de Dominicaanse Republiek of Mexico, maar zeker leuk om even gezien te hebben. Je wordt hier echter wel dood gegooid met kinderen die armbandjes willen verkopen. Ik kan er weinig aan doen, maar op een gegeven moment ben ik die onzinpraat wel zat en zeg ik al "no thanks" voordat ze vragen waar we vandaan komen en hoelang we blijven. Het werkte in iedergeval wel.. Dus dat was fijn!
Na een dagje heen en weer van strand naar strand was het tijd om te gaan slapen. De volgende dag zouden we naar Bali vliegen en ondanks dat een korte vlucht is is het toch altijd best een lange dag. We vlogen pas om 13:00 dus we konden gelukkig wel uitslapen..
Dat uitslapen werd hem helaas niet.......
Ik werd omstreeks 06:46 wakker met het idee dat iemand mijn bed had opgetild en door elkaar stond te schudden. Ik deed mijn ogen open en ging vrijwel direct rechtop zitten. Robb had inmiddels hetzelfde gedaan en we keken elkaar aan met een wat glazige blik in onze ogen. De ramen kraakte, de kast die tegen de muur aan stond schudde heen en weer en de muren van de villa leken zo slap als spaghetti slierten. Ik zei nog zoiets als "wtf gebeurt er?", terwijl we beide alle kanten op werden geschud. Het klonk alsof het heel hard waaide, maar dit geluid en het geschud was na een seconde of 10 ook plots weer verdwenen. Toen hadden we ook pas echt door dat het hier om een aardbeving ging. Bijna tegelijk sprongen we uit bed, deed ik iets aan en stonden we buiten. Het water van ons zwembad schudde wat na maar voor de rest was het rustig.
Aan het water kon je de naschokken goed zien. Het water wiegde dan heen en weer en als je goed oplette kon je ze ook voelen. De meeste naschokken waren echter heel zacht. Enkele waren wel goed voelbaar en waren ook best beangstigend... Bij één schok was Robb even iets bespreken met de eigenaar van de villa, toen ik de ramen weer hoorde kraken en de muren weer begonnen te schudden.. Ik ben vrijwel direct naar buiten gerend en zorgde dat ik op een veilige plek stond. Gelukkig was deze naschok heftig maar wel kort.
Het enge van dit hele gebeuren vond ik dat ik er niet van weg kon. Van vrijwel elke enge situatie kan je weglopen of een deur dicht doen, waarna het niet meer bij je kan komen. Maar voor een aardbeving loop je niet weg. Daarnaast wist ik niet wat ons nog te wachten stond.. Hoeveel schokken komen er nog? Is dit een voorbode voor een tsunami en waar kan ik heen als het allemaal nog heftiger wordt?! Ook vroegen we ons af of de wegen nog wel begaanbaar waren en in hoeverre dit invloed kan hebben op de vluchten. Gelukkig bleef het daarbij en is het voor ons niet heftiger geworden.. Wel lazen wij al snel over de mensen die vastzaten op de Rinjani en zelfs de overleden toeriste. (dit uiteraard naast alle andere verwoeste huizen en slachtoffers). Hierbij kunnen we denk ik wel zeggen dat we heel veel geluk hebben gehad.. We hebben namelijk erg lang getwijfeld om de Rinjani klim enkele dagen later in te plannen. Laten we het erop houden dat mijn lieve moedertje daar op onze schouders heeft gezeten.
Diezelfde dag was Kai zijn verlegenheid inmiddels wat gezakt en sprak hij af en toe wat woorden. Met zijn handen op mijn rug keek hij over mijn schouder mee naar wat foto's op mijn telefoon en maakte hij een selfie. Ik had bijna de papieren voor een adoptie al uitgeprint en had ruimte in mijn tas gemaakt om hem in te stoppen. Scheelt een hoop striae, een bevalling, gebroken nachten en luiers...ideaal toch?! Helaas had ik geen printer bij de hand en konden de papieren dus niet geprint worden.. Met lichtelijke pijn in mijn hart heb ik hem gedag gezegd omdat we naar het vliegveld moesten.
Vliegtuig gehaald, kort tripje richting Bali en toen was het... Bye Lombok, hello Bali!!
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
