De hel van Rinjani

Ok.. Hoe zal ik dit verhaal eens beginnen. Ik kan direct met verwijten komen, "told you so" zeggen en benoemen dat Robb veel vaker naar mij moet luisteren, maar misschien moet ik voor de duidelijkheid maar gewoon bij het begin beginnen........

Na een kort nachtje zijn we om 6:00 opgestaan, om vervolgens om 6:30 aan het ontbijt te zitten. We zouden namelijk die dag Mount Rinjani beklimmen. Eerlijk gezegd was ik best een beetje nerveus.. Ik wist namelijk dat het een bizar zware trekking ging worden.. en ik wist eigenlijk zeker dat mijn lijf daar niet klaar voor was. Nu ben ik van mening dat je met doorzettingsvermogen heel ver komt.. Maar zelfs dat zorgde niet dat ik er gerust op was.

Eenmaal aan het ontbijt zie ik om me heen alleen maar fitte mensen zitten.. en ondanks dat ik mensen om mij heen altijd fitter en slanker inschat dan mijzelf... Deze waren het echt!!

Ik zei nog tegen Robb, "zie je wel.. Deze mensen zijn dit soort dingen gewend en jij denkt dat wij dit ook zomaar kunnen?!". Zijn antwoord was.. "Pff, omdat ze die sportkleding aanhebben? Wat hun kunnen, kunnen wij ook". Omdat ik dat soort kreten al 3 maanden hoor, heb ik er maar niks meer op terug gezegd. Het enige wat ik dacht was "wacht maar".. Er was immers geen weg meer terug.

Twee jaar geleden in Bali wilde we Mount Batur beklimmen, maar dat is er uiteindelijk niet meer van gekomen. Omdat ik las over Mount Rinjani in Lombok vertelde ik het Robb en ben er uiteindelijk wat research naar gaan doen. Ik kwam er al snel achter dat het echt een onwijs zware tocht is en kwam er op terug. Robb echter niet... Hij leest reviews niet met een korrel zout, maar met een zak zout en geeft er zijn eigen draai aan... "wat nou, niet voor beginners, ik ben toch ook geen beginner, wij kunnen dat makkelijk". Zelfs na de jungle tour zei ik tegen hem.. "dit is niks vergeleken met Mount Rinjani hé!" waarop hij antwoordde "dit is echt niet zwaarder dan die berg, dit is een prima voorbereiding". Ik heb inmiddels geleerd mijn wenkbrauw op te trekken, mijn schouders op te halen en er niet meer tegenin te gaan. Mission impossible zullen we maar zeggen.

Maar goed, ontbijtje erin, spullen ingeladen en gaan. Ik wil echt heel stoer doen, maar wat ik al eerder zei.. Ik was echt wel gespannen en dat is geen goeie combi met wagenziekte en een onwijze slinger weg. Onderweg moesten we onszelf bij een loket melden, inclusief paspoort nummer voor het geval we dood zouden gaan op die berg. Op die manier wisten ze in ieder geval wie er dood was gegaan. Wel zo makkelijk wanneer je de familie moet inlichten. Toen ik daar naar de wc ging ontmoette ik de uitwerpselen van iemand die blijkbaar ook een voedselvergiftiging had opgelopen. Omdat ik echt moest plassen ben ik toch gegaan, maar omdat ik al wagenziek was kon ik het niet voorkomen dat ik daar kokhalzend heb "staan" plassen. Ik kwam dus nerveus en kotsmisselijk aan onderaan die berg, een goed begin is het halve werk zou je zeggen.

Gelukkig hadden wij een gids voor onszelf en begonnen we dus met zijn 3tjes de tocht omhoog. Het was een jongen van 23 genaamd Sri. Mijn adem stokte op het moment dat hij vroeg "welke bergen hebben jullie hiervoor nog meer beklommen?". Bij mij gaan mijn hersenen op dat moment op volle toeren en weet ik zeker dat dit niet iets is voor mensen die dit nog nooit hebben gedaan. Robb niet.. Die antwoordt gewoon vrolijk dat dit de eerste keer is maakt er nog een grapje achteraan.

De avond ervoor hadden we te horen gekregen dat er op de eerste dag 3 posten waren waar we langs moesten. De derde post zou namelijk het camping gedeelte zijn waar we zouden overnachten in een tentje. Dat werkte in mijn hoofd prima.. Dan ben je bij post 2 al over de helft en moet je nog 1 keer keihard doorzetten naar de laatste post, maar dan ben je er. Soort van psychologisch maar zo werkt het wel.

Het eerste stukje richting post 1 was goed te doen.. Maar dan heb ik het over de 1e 500 meter. De laatste 3 kilometer gingen al omhoog. Opzich was die eerste kilometer daarvan ook nog oké, maar mijn ademhaling ging toen al een stuk sneller en ik kreeg het zwaarder. Op een gegeven moment moesten we over rotsen wel echt een stuk stijl omhoog en met die onwijs felle zon had ik een drink pauze nodig (eerlijk is eerlijk, ook zonder die zon had ik die pauze nodig gehad). Je moet je voorstellen dat de normale tijd van onderaan de berg naar post 1, ongeveer 2 uur kost. Ik wil alleen maar aangeven dat ik niet direct een aansteller genoemd mag worden, want we hebben het hier over 3,4 km. Dat loop je normaal in een half uur/3 kwartier.

Het zweet droop van mijn voorhoofd en ik voelde me toen al een sukkel dat ik hieraan begonnen was. Na wat drinken konden we verder en na 3,4 km kwamen we aan bij post 1. Daar keek ik Robb aan die zich nog karig probeerde te houden, maar die op dat moment ook wel doorhad dat het toch "iets" zwaarder was dan hij zich had voorgesteld. Ik zag eigenlijk al direct op tegen de rest van de trekking.. Dit was nu al bizar zwaar. Hoe overleven we de rest? Na een korte pauze gingen we door naar post 2.

Post 2 was vanaf post 1 te zien, maar dat zei niks over hoe ver het daadwerkelijk was. Het was namelijk alsnog minimaal één uur lopen en er waren aardig wat stukken waar je weer flink omhoog liep. Ik hoorde constant mijn eigen ademhaling en het lukte me niet om netjes door mijn neus in te ademen en door mijn mond uit, daar had ik simpelweg teveel zuurstof voor nodig. Mijn benen waren al een aardige tijd aan het shaken en alles in mijn lichaam begon zich af te vragen waarom ik dit deed.

Bij post 2 aangekomen dacht ik dat we nog 1 stuk moesten overleven en dat we dan bij ons tentje aan zouden komen. Dat gaf me precies dat sprankeltje moed om door te gaan, ondanks dat ik mezelf op dat moment al verder had gepusht dan ooit. We kregen een onwijs grote lunch met rijst, een gebakken ei, kip, tempé, tahoe, groentes en fruit. Eerlijk gezegd kreeg ik amper wat weg, maar ik deed mijn best om toch iets binnen te krijgen.

De start vanaf post 2 ging direct omhoog.. Nog amper hersteld van de 1e twee stukken lopen voelde ik mijn hele lijf bizar erg trillen. Elke stap die ik zette voelde alsof er een zak aardappelen aan elke been hing en ik had er weinig controle over. Ik probeerde door te zetten, maar toen ik zag dat Robb inmiddels zo wit als een sneeuwbal was, heb ik aangegeven dat we moesten pauzeren. Robb is namelijk zo dattie nog liever "knock out" gaat dan dat hij zijn ego kraakt door te zeggen dat er een pauze nodig is. Ik keek hem aan en zei dattie echt heel erg wit was waarna hij toegaf dat hij het ook echt wel heel zwaar had. Zittend en uithijgend op een steen gaf de gids aan dat het na post 3 nog veel stijler werd, dat dit nog niks was en dat dat stuk minimaal 3 uur duurt. De droom dat we na post 3 "klaar" waren werd dus bruut verstoord en heel mijn psychologische spelletje viel in duigen.

Met dat vooruitzicht wist ik zeker dat ik het nooit ging redden. Dit was geen kwestie meer van doorzetten want ik hing tegen flauwvallen aan en mijn benen trilde als een vibrator met nieuwe batterijen. Mijn hoofd kan wel zeggen dat ik door moet gaan, maar als mijn lichaam het opgeeft door knock out te gaan, wat moet ik dan nog doen? Ik had op dat moment nog wel de kracht om tegen Robb te zeggen "ga je mij nu alsjeblieft wel even gelijk geven en zeggen dat je het onwijs hebt onderschat??".. Zijn antwoord met een pijnlijk lachje was.. "ja, wist ik veel dat we echt een berg gingen beklimmen". Laten we het erop houden dat dat zijn manier is van toegeven dat ik gelijk had.

Ik kan niet uitleggen hoe zwaar ik het toen al had.. en hoe groot Robb zijn ego ook is.. Hij had het ook echt heel zwaar en we zaten allebei tegen het randje van flauwvallen aan. Maar goed, we hadden uiteindelijk besloten dat we door zouden gaan tot post 3 en vanaf daar zouden beslissen wat we gingen doen.

Ik had al tegen Robb gezegd dat ik allang wist dat we het niet gingen halen en hij gaf schoorvoetend toe dat idee te delen. Van post 2 tot post 3 onderweg meerdere stops en inmiddels mijn tas aan onze gids afgegeven. Zeker niet op eigen verzoek.. Eerlijk is eerlijk, ergens deed het pijn dit te doen en voelde het een beetje als falen.. maar die gozer deed deze trip 3x per week en deed het zonder enige moeite of zweetdruppel, daarnaast zat er alleen kleding in dus zo zwaar was die (voor hem) niet. Het was daarnaast ook best grappig om hem met mijn Victoria's Secret rugtas met panterprint te zien lopen.. Arme jongen! 😂 Hierbij moet ik direct credits geven aan Robb.. Zijn tas was zeker 3x zo zwaar, maar hij heeft die tas constant zelf gedragen. In zulke gevallen ben ik blij dat ik een meid ben en me niet druk hoef te maken over een gekrenkt ego.

Eenmaal bij post 3 hebben we even wat tijd gepakt.. De gids kon post 3 net zo goed overslaan, maar dat was voor ons echt geen optie. We hebben met elkaar overlegd en uiteindelijk bleek dat terug gaan langer zou duren dan dat we 3 uur extra omhoog zouden klimmen. Dit overleg ging uiteraard niet zomaar.. Wat ons te wachten stond was niks met wat we al hadden gedaan en ik wist bijna zeker dat één van ons knock out zou gaan. Maar aangezien terug geen optie was moesten we daar maar mee dealen.

Ken je het gevoel dat je je been wilt neerzetten, maar dat hij zelf bepaald waar en hoe..?!?! Ik inmiddels wel.. meerdere keren door je knie of enkel zakken omdat je spieren het gewoon niet meer kunnen handelen en je hart die je in elk deel van je lichaam voelt kloppen. Mijn ademhaling was inmiddels soort van onder controle..alsof je op een soort nulpunt komt en je ademhaling zichzelf heeft gereguleerd. Dat was het enige positieve want toen kon ik mijn focus daarvan af halen.

Tussen post 3 en de "camping" lag ook nog een post 4. Je zou zeggen dat dit als een prestatie moet voelen, maar dat deed het niet. De wetenschap dat ik nog 2 uur moest klimmen nam de overhand. Het gevoel dat je lichaam het echt niet meer kan en weten dat je nog minimaal 2 uur moet lopen is killing.. en geloof me... De hoeveelheid berg voor je neus is nog veel erger. Het uitzicht van kleine poppetjes meters en meters voor je die al zo hoog zijn gekomen maakt het verschrikkelijk om te zien dat je dat zelf ook nog moet behalen.. en er dan nog steeds niet bent! Onderweg kwamen we (gelukkig) veel mensen tegen die het ook heel zwaar hadden. Overal zag je groepjes mensen die extra stops moesten inlassen. Nu moet ik hier meteen even bij zeggen dat de meeste van deze mensen al eerder bergen hadden beklommen... En wij dus nog nooit.

Ik ben trouwens al heel snel gestopt met omhoog kijken.. Het enige waar ik naar keek waren mijn voeten en waar ik ze (zo goed als kon) plaatste. Omhoog kijken was zo demotiverend dat ik wist dat dat me niet ging helpen. Elke stap was er 1 en die moest ik halen. Het waren voornamelijk stukken met lavazand waar we doorheen moesten en dat maakt het echt heel zwaar. Elke stap die je zet zak je iets weg en dat kost erg veel kracht.

Onze gids had energiereepjes bij zich die hij meerdere malen aanbood. Ik heb ze 9 van de 10x opgegeten met het gevoel dattie er meteen weer uitkwam. Maar ik wist ook dat ik de energie echt nodig had. Ook water drinken was echt en opgave.. Niet alleen mijn benen trilde, maar heel mijn lijf... dus het vasthouden van een fles water koste een hoop energie en hem daadwerkelijk naar mijn mond brengen ook. Dit klinkt misschien alsof dit vanaf post 4 pas was.. Maar als ik heel eerlijk ben was dit al na post 1.

Om de zoveel stappen moest ik een paar seconden stoppen om op die manier mijn benen rust te geven en achterom te kunnen kijken hoever ik al was gekomen.
Normaal gesproken ben ik me aardig bewust van hoe ik sta, loop of zit maar op dit moment was deze oplettendheid volledig verdwenen. Mijn gezicht zat vol met zwarte vegen van het lavazand, mijn broekje zat in mijn reet geplakt en ik maakte me ook geen zorgen om een cameltoe meer of minder. Ik had 1 doel: de top halen!

Ik hoor mezelf nog zeggen.. "wow, kijk.. We zitten gelijk aan de wolken". Enkele momenten later stond ik middenin een wolk die ik links en rechts langs me zag waaien en uren laten waren we ver boven de wolken. Maar nee.. Nog steeds niet aan de top!!

Na ongeveer 10 uur, inclusief pauzes, bijna alleen maar omhoog lopen kwamen we eindelijk aan op de top. Er stonden tientallen gekleurde tentjes en geloof me.. Ik kon wel janken!!!! Ik was zo blij dat we het hadden gehaald en had nooit gedacht dat we het ooit zouden redden, maar het was gelukt!

Ik kan niet uitleggen hoeveel pijn, kracht en moeite dit heeft gekost. Ik zou bijna zeggen "probeer het zelf", maar dat zou echt heel gemeen zijn. Ik raad dit niemand.. Maar dan ook echt niemand aan die hier niet op getraind is. Het was oprecht gekkenwerk!! Later spraken we een man die in zijn eigen land ter voorbereiding 2 bergen had beklommen en hoopte dat hij het zou halen. Ook ging Robb nogmaals de reviews lezen en had toen ineens door dat hij de tekst "dit is geen tocht voor beginners, je hebt hier echt wel veel ervaring voor nodig" iets serieuzer had moeten nemen.

Maar hé, dit was de tocht omhoog.. Eenmaal omhoog moet je ook weer naar beneden. Dat was echter zorg voor de volgende dag.. Tentje in, warme trui en lange broek aan (want het kon 0 graden worden) en slapen!!