What goes up, must come down..
24 juli 2018 - Mount Rinjani, Indonesië
Helemaal in mijn slaapzak opgekruld ben ik al om 20:30 als een blok in slaap gevallen en uiteindelijk zo rond een uur of 7:30 weer eens wakker geworden van de zon die op ons tentje brandde. Het was namelijk tijd om die verschrikkelijke tocht van gister nogmaals te doen, maar dan naar beneden..
Ik had inmiddels meerderen blaren op mijn hielen ontdekt die zo groot waren als een euromunt. Aangezien ik er niks aan kon veranderen heb ik er een dikke sok overheen gedaan en er niet teveel aandacht aan besteed. Pijn deed het zeker, maar ik moest nou eenmaal naar beneden.
Ik had eigenlijk verwacht dat ik bij het opstaan direct spierpijn zou hebben, maar naast stijve en onwijs moeie spieren had ik eigenlijk nog nergens last van. Die stijve en moeie spieren kwamen trouwens niet van pas wanneer je naar "het toilet" moest. Je moet je even een vierkant omhulsel van tentdoeken voorstellen op een schuin stuk berg met een gat in de grond. Als je stond keek je aan je rechterhand over de rand heen zo de afgrond in. Ik was constant bang dat wanneer ik weer omhoog kwam ik mijn balans zou verliezen en in mijn blote reet met tent en al van die berg af zou donderen. Dat laatste alleen al is tragisch genoeg, maar dat het in je blote reet gebeurd is nog gênant ook, dat is niet het einde zoals ik het voor me zie.
We werden door onze gids verwend met een ontbijt van een pannekoek, 3 loempia's, patat en een bak fruit. Heerlijke combinatie om 8:00 uur 's ochtends.. 🤢😁. Zo goed als we konden hebben we dit feestmaal weg gewerkt en toen meteen onze spullen gepakt om zo snel mogelijk naar beneden te gaan. Ik heb nog even gedacht dat er vast wel een "short cut" moest zijn voor moeie toeristen. Vertel het maar jongens.. Waar zit die lift?? Bij wie kan ik achterop de scooter springen?? Maar helaas...
Je zou denken dat naar beneden weinig tot geen kracht vereist. Maar omdat de stukken die we afdaalde zo stijl waren moest je juist veel spieren gebruiken om niet voorover te vallen en langzaam maar zeker naar beneden te gaan. Op bepaalde vlakken waar het erg zanderig was kon je eigenlijk zelfs nog beter dribbelend naar beneden. Zo gezegd zo gedaan, we rende met kleine stapjes naar beneden met de felle zon op onze kop en eigenlijk ging ons dat best goed af. Uiteraard vergde ook dit onwijze doorzettingsvermogen, want je moet je voorstellen dat je spieren constant onder spanning staan. Zodra je die spanning eraf haalt val je voorover en begin je te rollen, dat is echt het laatste wat je wilt. Nu kan ik uiteraard niet weglaten dat ik meerdere keren ben gevallen.. Door het zand glijden je voeten heel snel weg en ik lag om de 500 meter wel een keer op de grond. Gelukkig viel ik in het zand en lag ik voornamelijk in een deuk als ik weer onderuit was gegaan. Wel moest je goed opletten dat je niet net over een randje of de verkeerde kant opviel.. Dat had verkeerd af kunnen lopen. Het is zelfs meerdere keren gebeurd dat ik ben gevallen maar dat zowel Robb als Sri niks hebben opgemerkt omdat zij voor mij liepen. Ik raapte mezelf weer op en ging door. Dat is maar goed ook trouwens want elke keer dat ik viel schrok Robb zich dood.. Meestal kwam er een "ohh shit, gaat het?" maar de "godver, kijk nou uit kut!!" waren ook meerdere keren van toepassing. Omdat ik over mezelf eerlijk ben moet ik natuurlijk wel vertellen dat Robb ook meerdere keren onderuit is gegaan.. 😁!
Met zowel schrammen op mijn armen en schaafwonden op mijn benen gingen we onze tocht verder. Naast die mini verwondingen ben ik wat hypermobiel in mijn gewrichten. Mijn heupbotten leken soms van elkaar los te komen en mijn knieën deden gezellig mee. Het voelde alsof mijn spieren te moe waren om alles op hun plek te kunnen houden en ik kan je zeggen dat dat best wel zeer doet. Sri was op alles voorbereid en na een soort menthol prutje erop te hebben gesmeerd kon ik weer verder.
De blaren op mijn enkels werden gelukkig ontlast omdat mijn voeten voorin mijn schoenen werden geduwd door het afdalen. Dat zorgde er echter wel voor dat ik vrij snel doorhad dat ik nieuwe blaren aan het ontwikkelen was op mijn beide grote en kleine teentjes. Maar hé, je doet er nou eenmaal niks aan.. Dus niet zeiken en doorlopen.
Ik denk oprecht dat Sri nog nooit mensen heeft meegemaakt die ZO graag naar beneden wilde. Bij navragen hoeveel tijd het van post tot post koste gaf hij bijvoorbeeld aan "normaal 1 uur, maar in dit tempo 35 minuten". We hebben mensen ingehaald en hebben naast de 4 posten maar 1x een extra drink pauze genomen. Dit wil echter niet zeggen dat het makkelijk was. De zon op je kop en überhaupt het afdalen maakt het onwijs zwaar en daarnaast merk je vrijwel direct dat je spieren nog lang niet zijn hersteld. Dichter bij het eindpunt werden bepaalde vlakken wat minder stijl en omdat je daardoor de spanning wat van je spieren kon halen kreeg je een soort klapvoeten en swabberbenen... Het leek wel of mijn benen hun eigen weg gingen zoeken en ik er weer geen controle over had. Omdat ik achter Robb liep zag ik dat dat bij hem ook het geval was. Zijn benen kwamen op onlogische plekken terecht en ik zag meerdere keren zijn enkels doorzakken.
Sommige mensen werden aan de hand naar beneden geleid en gingen voetje voor voetje de berg af. Ik was allang blij dat we aardig wat tempo maakte want we wilde gewoon weg bij die ellendige berg. Het vooruitzicht dat wanneer je eenmaal beneden bent en je niks meer hoeft gaf de energie om zo snel mogelijk door te gaan.
Naast de pijn en de moeie spieren moet ik wel toegeven dat we op de terugweg veel meer hebben kunnen genieten van het uitzicht. We zijn er ook echt bewust mee bezig geweest omdat je soms vergeet te genieten omdat je zo moe bent. Af en toe kwam er een aapje voorbij in de boom of zaten er meerdere apen voor of naast je op het pad. Zou toch zonde zijn om daar niet even van te genieten. Is toch weer eens wat anders dan een musje op je schutting in Nederland.
Eenmaal aangekomen onderaan de berg moesten we nog een stuk lopen over een vlak gedeelte. Ik was onwijs moe maar dat vlakke kon ik opzich wel even volhouden. Ik loop normaal gesproken best veel en dat merk je met dit soort stukken wel. Robb is het sowieso niet gewend om veel te lopen met zijn zittende baan en zag inmiddels weer zo wit als een sneeuwbal. Ik hoopte maar dat we het alsnog zouden redden zonder dat hij op het laatste moment knock out zou gaan en hield hem goed in de gaten. Bij elke vraag of het "nog wel ging" kreeg ik uiteraard het antwoordt "ja hoor, gaat prima".
Nadat we langs een stel wilde paarden waren gelopen en door een weiland met koeien kwamen we na 5 uur lopen eindelijk bij de auto die ons terug zou brengen naar het hotel. Wat een opluchting en wat waren we blij dat we er eindelijk waren! Bij het hotel konden we ons even opfrissen onder een koude douche om vervolgens 4 uur in de auto te zitten opweg naar Kuta Lombok.
Die douche was overigens geen overbodige luxe. Ik dacht dat ik flink bruin was geworden en was bijna trots op mijn gebruinde benen totdat ik zag dat het bruine van die benen zo het douche putje in gleden. Het lavazand kwam overal vandaan en ik moest nog flink schrobben om het weg te krijgen ook.
5 uur later (inclusief file) kwamen we eindelijk aan in onze villa. Ik had op de berg al tegen Robb gezegd: "hierna doe ik echt helemaal niks meer deze vakantie". Bij het uitstappen voelde ik direct dat de spierpijn was gestart.. Nu al 🙈. Dat belooft wat voor de aankomende dagen....
Ik had inmiddels meerderen blaren op mijn hielen ontdekt die zo groot waren als een euromunt. Aangezien ik er niks aan kon veranderen heb ik er een dikke sok overheen gedaan en er niet teveel aandacht aan besteed. Pijn deed het zeker, maar ik moest nou eenmaal naar beneden.
Ik had eigenlijk verwacht dat ik bij het opstaan direct spierpijn zou hebben, maar naast stijve en onwijs moeie spieren had ik eigenlijk nog nergens last van. Die stijve en moeie spieren kwamen trouwens niet van pas wanneer je naar "het toilet" moest. Je moet je even een vierkant omhulsel van tentdoeken voorstellen op een schuin stuk berg met een gat in de grond. Als je stond keek je aan je rechterhand over de rand heen zo de afgrond in. Ik was constant bang dat wanneer ik weer omhoog kwam ik mijn balans zou verliezen en in mijn blote reet met tent en al van die berg af zou donderen. Dat laatste alleen al is tragisch genoeg, maar dat het in je blote reet gebeurd is nog gênant ook, dat is niet het einde zoals ik het voor me zie.
We werden door onze gids verwend met een ontbijt van een pannekoek, 3 loempia's, patat en een bak fruit. Heerlijke combinatie om 8:00 uur 's ochtends.. 🤢😁. Zo goed als we konden hebben we dit feestmaal weg gewerkt en toen meteen onze spullen gepakt om zo snel mogelijk naar beneden te gaan. Ik heb nog even gedacht dat er vast wel een "short cut" moest zijn voor moeie toeristen. Vertel het maar jongens.. Waar zit die lift?? Bij wie kan ik achterop de scooter springen?? Maar helaas...
Je zou denken dat naar beneden weinig tot geen kracht vereist. Maar omdat de stukken die we afdaalde zo stijl waren moest je juist veel spieren gebruiken om niet voorover te vallen en langzaam maar zeker naar beneden te gaan. Op bepaalde vlakken waar het erg zanderig was kon je eigenlijk zelfs nog beter dribbelend naar beneden. Zo gezegd zo gedaan, we rende met kleine stapjes naar beneden met de felle zon op onze kop en eigenlijk ging ons dat best goed af. Uiteraard vergde ook dit onwijze doorzettingsvermogen, want je moet je voorstellen dat je spieren constant onder spanning staan. Zodra je die spanning eraf haalt val je voorover en begin je te rollen, dat is echt het laatste wat je wilt. Nu kan ik uiteraard niet weglaten dat ik meerdere keren ben gevallen.. Door het zand glijden je voeten heel snel weg en ik lag om de 500 meter wel een keer op de grond. Gelukkig viel ik in het zand en lag ik voornamelijk in een deuk als ik weer onderuit was gegaan. Wel moest je goed opletten dat je niet net over een randje of de verkeerde kant opviel.. Dat had verkeerd af kunnen lopen. Het is zelfs meerdere keren gebeurd dat ik ben gevallen maar dat zowel Robb als Sri niks hebben opgemerkt omdat zij voor mij liepen. Ik raapte mezelf weer op en ging door. Dat is maar goed ook trouwens want elke keer dat ik viel schrok Robb zich dood.. Meestal kwam er een "ohh shit, gaat het?" maar de "godver, kijk nou uit kut!!" waren ook meerdere keren van toepassing. Omdat ik over mezelf eerlijk ben moet ik natuurlijk wel vertellen dat Robb ook meerdere keren onderuit is gegaan.. 😁!
Met zowel schrammen op mijn armen en schaafwonden op mijn benen gingen we onze tocht verder. Naast die mini verwondingen ben ik wat hypermobiel in mijn gewrichten. Mijn heupbotten leken soms van elkaar los te komen en mijn knieën deden gezellig mee. Het voelde alsof mijn spieren te moe waren om alles op hun plek te kunnen houden en ik kan je zeggen dat dat best wel zeer doet. Sri was op alles voorbereid en na een soort menthol prutje erop te hebben gesmeerd kon ik weer verder.
De blaren op mijn enkels werden gelukkig ontlast omdat mijn voeten voorin mijn schoenen werden geduwd door het afdalen. Dat zorgde er echter wel voor dat ik vrij snel doorhad dat ik nieuwe blaren aan het ontwikkelen was op mijn beide grote en kleine teentjes. Maar hé, je doet er nou eenmaal niks aan.. Dus niet zeiken en doorlopen.
Ik denk oprecht dat Sri nog nooit mensen heeft meegemaakt die ZO graag naar beneden wilde. Bij navragen hoeveel tijd het van post tot post koste gaf hij bijvoorbeeld aan "normaal 1 uur, maar in dit tempo 35 minuten". We hebben mensen ingehaald en hebben naast de 4 posten maar 1x een extra drink pauze genomen. Dit wil echter niet zeggen dat het makkelijk was. De zon op je kop en überhaupt het afdalen maakt het onwijs zwaar en daarnaast merk je vrijwel direct dat je spieren nog lang niet zijn hersteld. Dichter bij het eindpunt werden bepaalde vlakken wat minder stijl en omdat je daardoor de spanning wat van je spieren kon halen kreeg je een soort klapvoeten en swabberbenen... Het leek wel of mijn benen hun eigen weg gingen zoeken en ik er weer geen controle over had. Omdat ik achter Robb liep zag ik dat dat bij hem ook het geval was. Zijn benen kwamen op onlogische plekken terecht en ik zag meerdere keren zijn enkels doorzakken.
Sommige mensen werden aan de hand naar beneden geleid en gingen voetje voor voetje de berg af. Ik was allang blij dat we aardig wat tempo maakte want we wilde gewoon weg bij die ellendige berg. Het vooruitzicht dat wanneer je eenmaal beneden bent en je niks meer hoeft gaf de energie om zo snel mogelijk door te gaan.
Naast de pijn en de moeie spieren moet ik wel toegeven dat we op de terugweg veel meer hebben kunnen genieten van het uitzicht. We zijn er ook echt bewust mee bezig geweest omdat je soms vergeet te genieten omdat je zo moe bent. Af en toe kwam er een aapje voorbij in de boom of zaten er meerdere apen voor of naast je op het pad. Zou toch zonde zijn om daar niet even van te genieten. Is toch weer eens wat anders dan een musje op je schutting in Nederland.
Eenmaal aangekomen onderaan de berg moesten we nog een stuk lopen over een vlak gedeelte. Ik was onwijs moe maar dat vlakke kon ik opzich wel even volhouden. Ik loop normaal gesproken best veel en dat merk je met dit soort stukken wel. Robb is het sowieso niet gewend om veel te lopen met zijn zittende baan en zag inmiddels weer zo wit als een sneeuwbal. Ik hoopte maar dat we het alsnog zouden redden zonder dat hij op het laatste moment knock out zou gaan en hield hem goed in de gaten. Bij elke vraag of het "nog wel ging" kreeg ik uiteraard het antwoordt "ja hoor, gaat prima".
Nadat we langs een stel wilde paarden waren gelopen en door een weiland met koeien kwamen we na 5 uur lopen eindelijk bij de auto die ons terug zou brengen naar het hotel. Wat een opluchting en wat waren we blij dat we er eindelijk waren! Bij het hotel konden we ons even opfrissen onder een koude douche om vervolgens 4 uur in de auto te zitten opweg naar Kuta Lombok.
Die douche was overigens geen overbodige luxe. Ik dacht dat ik flink bruin was geworden en was bijna trots op mijn gebruinde benen totdat ik zag dat het bruine van die benen zo het douche putje in gleden. Het lavazand kwam overal vandaan en ik moest nog flink schrobben om het weg te krijgen ook.
5 uur later (inclusief file) kwamen we eindelijk aan in onze villa. Ik had op de berg al tegen Robb gezegd: "hierna doe ik echt helemaal niks meer deze vakantie". Bij het uitstappen voelde ik direct dat de spierpijn was gestart.. Nu al 🙈. Dat belooft wat voor de aankomende dagen....
Als je terug ben van dit avontuur mag je van mij met vakantie.