Bye Sumatra, Hello Java

5:30 de wekker zetten op vakantie is echt niet grappig. En toch moest het.. Om 12:25 zou onze vlucht naar Java vertrekken en aangezien de wegen in Indonesië nogal onvoorspelbaar zijn moet je ver van tevoren vertrekken.

Met een goed verzorgd ontbijtpakketje en de backpacks achterin de auto opweg naar het vliegveld.

De avond ervoor tot een uur of 01:00 zitten kletsen en even kort ge-video-belt met mijn zus, pa, zwager en kleine neeffie. Je kan je dus wel voorstellen dat ik de wekker van 5:30 vervloekte en mijn ogen niet goed open kon houden.

Slaap vind ik sowieso iets gevaarlijks. Slaap is het enige waar je echt geen grip op hebt.. Als je honger hebt kan je jezelf verbieden iets te eten, als je verslaafd ben kan je in principe op eigen kracht deze verslaving stoppen. Maar slaap... Dat gebeurd gewoon. Je ogen vallen op een gegeven moment gewoon dicht en dan doe je er niks meer aan.

Eenmaal op het vliegveld aangekomen konden we vrijwel direct inchecken. Nog 1 controle door en dan konden we naar gate 9. Robb wilde zijn tas pakken nadat hij uit dat scan apparaat rolde maar werd gestopt... "is this your bag??". Na een wat geïrriteerde "yes" werd zijn tas apart genomen en werd alles eruit gehaald. In mijn hoofd scande ik direct alle momenten dat die tas onbeheerd kon zijn geweest... Nooit, pfjoe, Dat stelde me iets gerust maar toch ga je twijfelen. Bijna alles uit zijn tas en niks gevonden maar toch moest de tas weer in het scan apparaat. Meneer de controleur doet een apart vakje open en haalt er een mini schaartje uit. Hij kijkt alsof hij de jackpot heeft gewonnen en gooit hem weg. Ik baal een klein beetje, verdorie mijn lievelingsschaartje, maar gelukkig vonden ze die berg coke niet die ik in de dubbele bodem had gestopt!

Om de wachttijd tot het boarden te overleven kopen we wat snacks en iets te drinken. We gaan zitten en al snel horen we dat onze vlucht vertraagd is tot 14:25. Kutzooi, 2 uur vertraging. Allebei met onze hoofd in onze telefoon namen we de vertraging voor lief en schreef ik een stuk aan mijn verhaal. Er werden allerlei dingen omgeroepen maar eerlijk gezegd luisterde ik amper. Onze vlucht had 2 uur vertraging dus ik zit hier nog wel even en sowieso was het moeilijk te verstaan.

Om 12:15 stond er ineens een medewerker van het vliegveld naast ons en noemde ons vluchtnummer. We knikte allebei ja en hij wees vervolgens naar de gate en dat we konden instappen😳! Niks geen vertraging dus en we kwamen als een van de laatste het vliegtuig binnen gestapt. Oeps 😇! Uiteraard waren wij (naast 1 andere man) de enige westerlingen in het gehele vliegtuig dus sowieso waren alle ogen op ons gericht. Kinderen werden door hun ouders aangetikt en gezegd dat ze ons moesten groeten. Dit gedrag herken ik van de jaren dat ik zwarte Piet "speelde", alleen toen begreep ik het.

Omdat onze vlucht maar 2 uur duurde besloot ik een serie te kijken op het schermpje in de achterkant van de stoel voor mij. Ik pakte de koptelefoon die je er gratis bij kreeg. Dat ding zat in zo'n stroef plastic zakje.. Ik pak het zakje met beide handen vast en trek eraan alsof ik een zak chips open maak. Wat er toen gebeurde is geen grap en niet eens overdreven... De koptelefoon vliegt uit het zakje tegen het "dak" van het vliegtuig zo in de schoot van de Indonees twee stoelen verderop. Ik kijk direct waar hij terecht is gekomen, sla mijn hand voor mijn mond en zeg "ohh sorry"!!! Gelukkig kon de vriendelijke meneer wel lachen om de stomme actie van die westerling en was ik allang blij dat dat ding niet op zijn hoofd was gekletterd 😇!

Aangekomen in Java hadden we vrijwel direct een taxi richting ons hotel. Een prima kamer met een goed bed en een onwijs groot bad die op het balkonnetje stond. Dat bad zag er prachtig uit maar lag echt voor geen meter trouwens.. Goed voorbeeld van "mooi ding, maar totaal niet functioneel".

Na een goeie nachtrust in Bogor zijn we eropuit gegaan. Als je Bogor opzoekt staat er vrijwel direct dat je naar de botanische tuin moet gaan. En goeie toeristen als wij zijn gingen we dat uiteraard doen. Voor €1,50 per persoon mochten we de immens grote "tuin" betreden en zagen we vrijwel direct dat het hier bezaaid was met locals. Mensen zaten op grote grasvelden te picknicken en overal zag je plastic en troep liggen. Dat was meteen het grootste nadeel van de hele tuin. De locals maakte er een bende van en dat was echt zonde.

Na 3x te zijn gestruikeld over mijn eigen voeten en bijna een gebroken enkel door een uitstekende boomstronk, hadden we naast alle rommel toch ook wel een hoop mooie dingen gezien. Uiteraard waren wijzelf ook weer een attractie. Meerdere keren op de foto geweest met mensen die ik nooit meer terug zie, maar waarbij ik hoogstwaarschijnlijk nu op Facebook sta met "my friend from Holland". Ach ja, misschien gaat het straks wennen.. Of ik schreeuw hard, trek rare bekken, begin te lopen als quasimodo en jaag ze de stuipen op het lijf.. dat is ook nog een optie.

Na uren te hebben rondgedwaald in de botanische tuin, die door alle rommel best wel wat tegenviel.. belandde we na nog meer uren lopen per ongeluk bij Maccie!!
Ik ging vast een plekje zoeken en Robb deed de bestelling.. Ik voelde me net sinterklaas die een school binnenliep. Iedereen om mij heen tikte elkaar aan om aan te geven dat ik eraan kwam. Er werden stiekem foto's van mij gemaakt (wat dus duidelijk niet stiekem genoeg was) en ik was erg blij toen mijn mede westerling weer bij mij in de buurt was.
Robb wilde trouwens perse een menu en losse kipnuggets, maar hier kan je blijkbaar geen kipnuggets apart bestellen. Vervolgens zaten we dus met 3 volledige menu's opgescheept. Nu wil ik niet weer over geld beginnen maar ik doe het toch. Wij betaalde namelijk voor 3 volledige menu's €7,- euro!!! Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren zullen we maar zeggen.

En ohja... Voor de mensen de het zich afvragen. Hier verkopen ze "Mc Nasi Goreng" . Geloof het of niet.. Maar heel veel Indonezen gaan bij de Mac alsnog voor een bal rijst en wat kip. 🤢