Chaos in Bandung

Ok.. Ik wil echt heel graag een verhaal typen met een hoop leuke en nieuwe dingen, maar dat valt allemaal best een beetje tegen. Ik werd midden in de nacht wakker met onwijze buikpijn in zowel mijn boven als onderbuik en ehm ja, laten we het erop houden dat het toilet gelukkig erg dichtbij was. Nu moet ik meteen vermelden dat ik altijd zeg dat "mooie vrouwen (en ik) nooit hoeven te poepen". Nou.. Laten we maar zeggen dat dit de uitzondering is en dat, wanneer deze bacterie verdwenen is, die uitspraak weer van toepassing is..

Mijn ontbijt bestond uit 1 kale boterham. Mensen die mij een beetje kennen weten dat eten een perfecte graadmeter is om te zien of ik echt ziek ben. Eet ik weinig dan ben ik ziek.. Eet ik niet.. Dan ben ik stervende, onthoud dat.

Maar goed het was tijd om te gaan.. Tas weer ingepakt en klaar om naar Bandung te vertrekken. Wij wel... Taxichauffeurs dachten daar helaas anders over. Zo wilde we een taxi bestellen, maar die was simpelweg onvindbaar. Geen enkele gek wilde ons naar Bandung brengen, behalve eentje dan.. hij wilde het wel even doen voor 1,7 miljoen Rupiah. Dat is ongeveer €100,- en een belachelijk hoge prijs voor hier. We zochten uit principe dus nog wel even verder.

Hier in Indonesië hebben ze "Grab" een soort van Uber zoals wij in Nederland kennen. Robb deed zijn best om een "grab" te regelen maar niemand accepteerde onze reis. Ik liep ondertussen meerdere keren heen en weer tussen de lobby en de wc en voelde mezelf zo slap als een Indonesische vaatdoek.

Optie 2.. dan maar met de trein. Gelukkig was de dame achter de balie van het hotel zo lief om online treinkaartjes voor ons te bestellen. Wat denk je..??!! Volgeboekt !!

Na een binnensmondse vloek en ondertussen een wit weggetrokken hoofd zei ik tegen Robb dat we maar een taxi tot de helft moesten boeken en dan vervolgens daar weer een nieuwe taxi moesten zoeken. Gelukkig hadden we toen binnen nog time een "grab" te pakken. De man achter de receptie zei dat hij wel ging kijken of de man, die onze rit had geaccepteerd, ons misschien toch tot aan Bandung wilde brengen. Onze nieuwe chauffeur sprak geen woord Engels en aan zijn hoofd te zien werd hij best overvallen door de vraag. Maar.... Tromgeroffel.... Hij ging akkoord. Voor 900.000.... Rupiah uiteraard.. Anders ging ik wel lopen 😁

Nu moet je je voorstellen dat een ritje van 170km hier dus 3 uur en 45 minuten duurt. De meeste mensen om mij heen weten dat ik wagenziek ben. Opzich heb ik dat inmiddels prima onder controle, maar met volle darmen en misselijkheid was ik alsnog echt niet blij met die lange reistijd. Maar hé, ik klaag niet.. Ik ben in Indonesië 🤢🤢🤢😇

Na de daadwerkelijke 3 uur en 45 minuten eindelijk aangekomen op onze nieuwe bestemming. Ik durfde Robb haast niet aan te kijken, want waar the fuck waren we beland 🙈. Bedenk je de grootst mogelijke chaos in een smalle straat vol met scooters, auto's en overstekende mensen, doe dat keer 10 en daar middenin stond ons hotel. Hier zouden we dan 3 nachten verblijven... Shit!

Gelukkig was het in het hotel prima en was ik allang blij dat we er eindelijk waren. Ik voelde me nog steeds flink beroerd dus die avond in de hotelkamer gegeten en daarna lekker gaan slapen. Op je hotelkamer eten is hier trouwens niet zo'n goed idee. Op de een of andere manier is de timemanagement hier zo fucked up dat we al twee keer koud eten hebben gekregen. Niet lauw, nee echt koud!! Dat doen we dus niet meer.

Eenmaal geslapen voelde ik me nog niet beter. Toch aan het ontbijt gegaan en tijdens het wegknagen van 1 halve wafel met een groen aangelopen hoofd richting de wc. Laten we het erop houden dat ik niet hoefde te kotsen, maar dat er wel ruimte werd gemaakt voor die wafel richting de uitgang.

Ik moet trouwens meteen vermelden dat die drukte van de dag ervoor gehalveerd was. We kwamen op een zaterdag aan en blijkbaar gaan op die dag alle locals zich verplaatsen en het weekend vieren. Wat een opluchting was dat!

Omdat we toch iets wilde doen en het winkelcentrum tegenover ons hotel lag heb ik een verfrissend theetje bij de Starbucks gedronken (koffie leek ons geen goed idee haha) en met 1 oog, die de omgeving scande op wc's, hebben we nog even kunnen shoppen ook!

Toen ik naar de openbare wc ging belandde ik in een hok vol met locals. Ik werd van alle kanten bekeken en iedereen tikte elkaar aan. Het is hier de bedoeling dat als je in een drukke wc terecht komt, je in een rij voor een dichte deur gaat staan en wacht totdat je bij die deur aan de beurt bent. Omdat ik me toch iets ongemakkelijk voelde, maar mezelf niet wilde laten kennen liep ik met opgeheven hoofd door de mensen massa heen naar de laatste deur. Zo, nu hebben jullie mij goed kunnen bekijken.. Dan kunnen we vanaf nu weer normaal doen en doen waarvoor we gekomen zijn. Ik sta met mijn blije kop voor het laatste deurtje en zie dat ik bij zo'n plee zonder pot ben gaan staan... Godver, heb ik dat. Als een volleerd Indonees deed ik net alsof ik daar totaal geen moeite mee had en bleef stoer staan. Ik bedacht me vervolgens dat ik überhaupt niet op die vieze pot zou gaan zitten, dus dit scheelde weer het ontwijken van een pot onder je reet. Met volle zelfvertrouwen heb ik dus squattend gedaan wat ik moest doen en kwam ik zonder natte kleding, met een strakkere reet door mijn squat en met een arrogante kop het hokje weer uit.

Nadat we iets gegeten hadden hebben we het winkelcentrum verder onderzocht. Het bestond namelijk uit 4 verdiepingen en we hadden nog niet alles gezien. Op een gegeven moment liepen we tegen een spelletjehall aan.. Iedereen die Robb kent weet dat ik daar niks tegenin heb kunnen brengen en mee moest die hal in. Maar eerlijk is eerlijk.. Ik vind het, als ik eenmaal binnen ben ook best grappig. Stond ik daar met mijn lange jurk en glitter slippers als een debiel op de hoofden van muisjes te rammen toen ze tevoorschijn kwamen🙈😎. Bij sommige spelletjes komen er tickets uit de machine waar je uiteindelijk iets "leuks" mee kan uitkiezen. Dat "leuks" slaat eigenlijk nergens op en je moet wel echt onwijs veel tickets hebben wil je echt iets bruikbaars kunnen uitkiezen. Omdat wij niet speelde voor de tickets, maar uiteraard wel verschrikkelijk goed waren kregen wij toch tickets. We hadden bedacht een klein meisje al onze gewonnen tickets te gegeven. Je had dat hooffie moeten zien.. een onwijs grote glimlach, waarna ze zei "for me???". Ik ga er bij deze vanuit dat karma zijn werk doet en ik bij thuiskomst de jackpot win! Dankuh!

Naast de spelletjeshal was er ook een soort kattencafe. Ik hoop oprecht dat onze twee katten "Kees en Mipsy" dit verhaal niet meelezen, maar we zijn naar binnen geweest 🙈. Een uur lang geknuffeld en gespeeld met katten. Sorry jongens.. We houden nog steeds het aller meest van jullie.

Na dat lekkere dagje shoppen en wat gekroel (met die katten uiteraard) was het tijd om weer terug te gaan en te gaan slapen.

Na vandaag hoogstwaarschijnlijk weer 2 of 3 dagen geen Wi-Fi. Maar er komen zeker weer verhalen aan 😁