Treinreis naar Banjar
16 juli 2018 - Pangadaran, Indonesië
Ik ga er niet teveel woorden meer aan vuil maken. Ik was nog steeds ziek! Ik zal voor jullie bestwil niet met details komen en gewoon verder gaan waar we gebleven waren.
Na lang in bed blijven hangen en zoveel mogelijk bijgekomen hadden we besloten, maar eens wat te gaan doen. Eerst een ijstheetje bij de Starbucks en vervolgens nog een rondje gedaan door het winkelcentrum.
Sidenote: Het aankomende stuk is onder lichte druk van Robb geschreven.. 🙈: Sommige mensen weten dat ik vroeger best wat "ongeluk" heb gehad wat betreft botbreuken. Ik heb meerdere ledematen gebroken en dat meestal net voor de zomervakantie. Dat is een aantal jaar achter elkaar zo geweest. Sinds ik met Robb ben is dat niet meer het geval en heb ik niks meer gebroken. Deze vakantie heb ik (volgens Robb) echter goed mijn best gedaan om toch weer wat gips op mijn lijf te krijgen. Zo ben ik twee keer over hetzelfde riggeltje van nog geen 3 cm hoog snoeihard door mijn enkel gegaan en ondanks dat het onwijs veel pijn deed lig ik vervolgens in een deuk om mijn stomme gedrag, terwijl Robb van schrik staat te schelden. Ik quote: "2 dagen door de jungle met boomstronken en afdalen en er is niks aan de hand.. Vervolgens loop je in een winkelcentrum en breek je bijna je enkels!!" Nu begrijp ik trouwens nog steeds niet welke gek bedenkt om een riggeltje van 3 cm midden op een stoep te maken maar dat zal wel aan mij liggen.
Omdat onze planning van mooie plekjes bezoeken door mij en mijn lichaam niet door kon gaan hebben we iets gezocht wat meer dichterbij lag. We zijn naar "familiepark Dusun Bambu" geweest. Nu moet ik meteen zeggen dat ze hier een heel ander idee hebben bij een "familiepark" dan in Nederland. In dit geval was het vooral veel lopen en groen bekijken. Nu klinkt dit heel neerbuigend maar hoe prachtig het allemaal ook was.. Dit zal in Nederland niet snel een familie park worden genoemd. Naast al dat groen was er ook "Rabbit Wonderland"... en hoe volwassen ik me ook probeer te gedragen.. Ik kan zulke dingen gewoon niet weerstaan. Het was een stukje park gebaseerd op Alice in Wonderland, inclusief doolhof en grappige huisjes. Door dat stukje park liepen overal konijntjes los die ook daadwerkelijk geknuffeld wilde worden. Je kreeg per persoon 3 wortels mee en die mocht je aan willekeurige konijntjes geven. Ik zou ik niet zijn als ik precies de konijntjes zou kiezen waarvan ik dacht dat zij de minste hadden gekregen die dag.."Denise to the rescue" zullen we maar zeggen.
Uiteraard moest ik ook daar enkele keren naar de wc, waar een vrouw keihard stond te boeren. Nu kan ik er na een blikje cola ook wat van, lijk ik soms net een grote vent in een bouwkeet en zal ik niet ontkennen dat ik dat ook nog eens best grappig vind (vooral de reactie van mijn zus hierop 😂), maar dit was best onbeschoft. Nu hadden we ons eerder al laten vertellen dat boeren hier meer dan normaal is. Alle slechte gassen moeten nou eenmaal je lichaam uit anders is het echt heel slecht voor je en kan je goed ziek worden. Je snapt zelf ook wel dat dit mijn nieuwe lijfspreuk wordt en ik dit ook zal doorgeven aan mijn neefje van net 1 jaar 😁.
Na een overheerlijke smoothie.. Want eerlijk is eerlijk die maken ze hier echt verrukkelijk. Was het tijd om terug te gaan. Daarnaast was het ook echt koud geworden. Robb had al gelezen dat het begin van de avond aardig kon afkoelen boven op de heuvel, maar was vervolgens vergeten te zeggen dat een vestje misschien handig was. Ik las trouwens op Facebook dat het in Nederland onwijs warm was en wij zaten in Indonesië met kippenvel.. Zo hoort het niet te gaan 🙈.
De volgende dag vertrokken we vroeg naar Pangadaran. Deze reis vervolgde we met de trein want dat zou een supertoffe ervaring zijn hadden we gelezen. We moesten 6:30 uur op en werden bij ons hotel opgehaald om naar het treinstation gebracht te worden. Zo gezegd zo gedaan.. Alles verliep voor de verandering soepel en we zaten binnen no time netjes in de trein.
Met mijn linker zij tegen de rugleuning, mijn hoofd tegen de bovenkant van de stoel, elleboog op de armsteun en mijn kin leunend in mijn handpalm keek ik naar alle mooie dingen die via het raam voorbij kwamen. Starend naar buiten paste ik perfect in een scène uit een film waarbij het meisje wegrijdt na een break up met haar grote liefde. Kijkend uit het raam en afscheid nemend van de situatie. Het zou perfect zijn als ik stilletjes zou huilen en de traan over mijn wang in de weerspiegeling van het raam gefilmd zou worden. Maar dat zou natuurlijk gek zijn.. Dus nu weer tijd voor wat realiteit.. 😁
Naast alle prachtige rijstvelden waar we langs reden zagen we locals die in die velden aan het werk waren. Een sportclub met juichende kinderen op een bruin geworden grasveld en een groepje ouderen die langs de rails op een heuvel stonden te sporten.. Of nouja, ze bewogen en meer ook niet. Onwijs veel kindjes in rood witte uniformen die zwaaide naar de trein die langs kwam en prachtige uitzichten over palmbomen en rivieren. Ja, je kan wel zeggen dat dit inderdaad een onwijs mooie manier is om je van a naar b te verplaatsen, want wij keken onze ogen uit.
Naast al dat prachtige uitzicht was het wel echt heel koud in de trein, ze hadden de airco duidelijk flink opgevoerd. Ondanks dat onze truien door de jungle roken naar een honden trimsalon die al 15 jaar bestond hebben we ze toch maar aangedaan.
Eenmaal aangekomen op station Banjar was het tijd om een taxi te regelen. Er stonden vrijwel geen taxi's bij het station en uiteindelijk moesten we noodgedwongen met een soort fiets-taxi. Ik voelde me met mijn 2 tassen in zo'n piepklein bakje net een olifant in een doperwtje en had meteen medelijden met die man die op die fiets zou springen. Robb moest in een soortgelijk bakje met een andere fiets-meneer. Klaar om te vertrekken bleef Robb zijn fiets-meneer nog even hangen terwijl de mijne al besloot weg te gaan. Dat bakje waar ik in zat voelde zo onstabiel dat ik niet goed achterom durfde te kijken omdat ik bang was dat ik met fiets-meneer en al zou omvallen. Op goed geluk en met gespitste oren ging ik ervan uit dat dit geen vooropgezet plan was van Robb om van mij af te komen en hoopte ik dat hij zou roepen als ik niet door hem gevolgd werd. Gelukkig zag ik, toen ik in een ruime bocht schuin naar achter kon kijken, dat hij inmiddels onderweg was en mij in de gaten hield. Toen ik daardoor kon ontspannen heb ik van het ritje genoten als een koningin in haar gouden koets. Ik moest mezelf inhouden niet naar omstanders te wuiven maar in plaats daarvan glimlachte ik vriendelijk en aangezien ik een blanke huid heb deden de locals het zwaai-werk wel.
Omdat we best een stukje moesten reizen vanaf het station werden wij in deze bakjes (gelukkig) maar tot een bepaald punt gebracht waar we een busje konden pakken. In dat busje nog een uur of 2 gereisd waarna we te horen kregen dat onze accomodatie een stukje verder weg zou liggen en we nog even 400.000 Rupiah bovenop de 250.000 die we hadden afgesproken moesten betalen. Omdat we niet werken om deze chauffeur zijn maandlasten te betalen zijn we uitgestapt en hebben we een andere optie gezocht. Binnen 2 minuten hadden we een afspraak om voor 100.000 Rupiah naar onze eindbestemming gebracht te worden. Wel allebei achterop de scooter, maar goed dat overleven we ook wel.
Mijn chauffeur verstond geen woord Engels, leek best een beetje verlegen en durfde mij amper aan te kijken toen ik hem met handen en voeten iets vroeg. Met mijn backpack van rond de 15 kilo op mijn rug en mijn andere tas voorop probeerde ik zo stil mogelijk te zitten om die scooter niet uit balans te laten gaan. Elke keer dat mijn chauffeur remde schoot ik door het gewicht met tas en al een stuk naar voren en kwam ik met mijn volle voorgevel zo zijn rug-ingeboord. Ik kon er echt niks aan doen en hoe goed ik mezelf ook vast hield het haalde niks uit 🙈. Hierbij nog mijn excuses hiervoor aan deze meneer.
Eenmaal op ons plekje aangekomen zag het er meteen supertof uit. We verbleven op een plek waar oude zeecontainers omgebouwd zijn tot kleine huisjes. De vorm en buitenkant is exact hetzelfde gebleven, er is alleen wat luxe in gemaakt door een normale deur, een prima badkamer en een airco. Alle containers hadden een ander vrolijk kleurtje en vanaf je containerhuisje keek je zo naar beneden neer op een riviertje. Echt heel tof.
Tijdens het rondkijken liepen we vrijwel direct tegen een spinnenweb aan.. inclusief bewoner. Deze bewoner was zwart met geel en inclusief poten zo groot als mijn handpalm. Ondanks dattie dunne pootjes had en vast niet erg onaardig was... wilde ik liever niet kennismaken! Vanaf dat moment heb ik dwangmatig gezorgd dat de deur van ons container-huisje geen enkel moment onbeheerd open zou staan, want misschien wil hij wel graag kennismaken met mij... Dat moet ik zien te voorkomen.
Omdat ik nog niet veel trek had nam ik een klein bordje eten, maar Robb nam Nasi ayam. Er kwam een groot bord aan met een bolletje droge rijst, een kippenboutje, wat sla en een klein bakje met roodbruine saus. Robb begon als een hongerige zeekoe het bakje met saus over zijn droge rijst heen te gooien totdat ik zei "ehm lieffie, misschien is dat de sambal??!! ". Na een piepklein hapje bleek dat inderdaad het bakje met flink pittige sambal en na een slok water zei Robb met en strak gezicht: "Agh.. Tis nog wel goed te doen hoor". Na elke twee happen stiekem een slok van zijn milkshake heeft hij zoveel mogelijk weggeknaagd en heeft hij zich karig gehouden met die loeihete troep op zijn eten.
Nadat we nog even wat gedronken hadden en in een zitzak hadden gehangen was het tijd om wat slaap in te halen nadat we zo vroeg op moesten.. slaap lekker.
P.s, foto's waren zo goed als onmogelijk om te uploaden dus die hebben jullie nog tegoed.
Na lang in bed blijven hangen en zoveel mogelijk bijgekomen hadden we besloten, maar eens wat te gaan doen. Eerst een ijstheetje bij de Starbucks en vervolgens nog een rondje gedaan door het winkelcentrum.
Sidenote: Het aankomende stuk is onder lichte druk van Robb geschreven.. 🙈: Sommige mensen weten dat ik vroeger best wat "ongeluk" heb gehad wat betreft botbreuken. Ik heb meerdere ledematen gebroken en dat meestal net voor de zomervakantie. Dat is een aantal jaar achter elkaar zo geweest. Sinds ik met Robb ben is dat niet meer het geval en heb ik niks meer gebroken. Deze vakantie heb ik (volgens Robb) echter goed mijn best gedaan om toch weer wat gips op mijn lijf te krijgen. Zo ben ik twee keer over hetzelfde riggeltje van nog geen 3 cm hoog snoeihard door mijn enkel gegaan en ondanks dat het onwijs veel pijn deed lig ik vervolgens in een deuk om mijn stomme gedrag, terwijl Robb van schrik staat te schelden. Ik quote: "2 dagen door de jungle met boomstronken en afdalen en er is niks aan de hand.. Vervolgens loop je in een winkelcentrum en breek je bijna je enkels!!" Nu begrijp ik trouwens nog steeds niet welke gek bedenkt om een riggeltje van 3 cm midden op een stoep te maken maar dat zal wel aan mij liggen.
Omdat onze planning van mooie plekjes bezoeken door mij en mijn lichaam niet door kon gaan hebben we iets gezocht wat meer dichterbij lag. We zijn naar "familiepark Dusun Bambu" geweest. Nu moet ik meteen zeggen dat ze hier een heel ander idee hebben bij een "familiepark" dan in Nederland. In dit geval was het vooral veel lopen en groen bekijken. Nu klinkt dit heel neerbuigend maar hoe prachtig het allemaal ook was.. Dit zal in Nederland niet snel een familie park worden genoemd. Naast al dat groen was er ook "Rabbit Wonderland"... en hoe volwassen ik me ook probeer te gedragen.. Ik kan zulke dingen gewoon niet weerstaan. Het was een stukje park gebaseerd op Alice in Wonderland, inclusief doolhof en grappige huisjes. Door dat stukje park liepen overal konijntjes los die ook daadwerkelijk geknuffeld wilde worden. Je kreeg per persoon 3 wortels mee en die mocht je aan willekeurige konijntjes geven. Ik zou ik niet zijn als ik precies de konijntjes zou kiezen waarvan ik dacht dat zij de minste hadden gekregen die dag.."Denise to the rescue" zullen we maar zeggen.
Uiteraard moest ik ook daar enkele keren naar de wc, waar een vrouw keihard stond te boeren. Nu kan ik er na een blikje cola ook wat van, lijk ik soms net een grote vent in een bouwkeet en zal ik niet ontkennen dat ik dat ook nog eens best grappig vind (vooral de reactie van mijn zus hierop 😂), maar dit was best onbeschoft. Nu hadden we ons eerder al laten vertellen dat boeren hier meer dan normaal is. Alle slechte gassen moeten nou eenmaal je lichaam uit anders is het echt heel slecht voor je en kan je goed ziek worden. Je snapt zelf ook wel dat dit mijn nieuwe lijfspreuk wordt en ik dit ook zal doorgeven aan mijn neefje van net 1 jaar 😁.
Na een overheerlijke smoothie.. Want eerlijk is eerlijk die maken ze hier echt verrukkelijk. Was het tijd om terug te gaan. Daarnaast was het ook echt koud geworden. Robb had al gelezen dat het begin van de avond aardig kon afkoelen boven op de heuvel, maar was vervolgens vergeten te zeggen dat een vestje misschien handig was. Ik las trouwens op Facebook dat het in Nederland onwijs warm was en wij zaten in Indonesië met kippenvel.. Zo hoort het niet te gaan 🙈.
De volgende dag vertrokken we vroeg naar Pangadaran. Deze reis vervolgde we met de trein want dat zou een supertoffe ervaring zijn hadden we gelezen. We moesten 6:30 uur op en werden bij ons hotel opgehaald om naar het treinstation gebracht te worden. Zo gezegd zo gedaan.. Alles verliep voor de verandering soepel en we zaten binnen no time netjes in de trein.
Met mijn linker zij tegen de rugleuning, mijn hoofd tegen de bovenkant van de stoel, elleboog op de armsteun en mijn kin leunend in mijn handpalm keek ik naar alle mooie dingen die via het raam voorbij kwamen. Starend naar buiten paste ik perfect in een scène uit een film waarbij het meisje wegrijdt na een break up met haar grote liefde. Kijkend uit het raam en afscheid nemend van de situatie. Het zou perfect zijn als ik stilletjes zou huilen en de traan over mijn wang in de weerspiegeling van het raam gefilmd zou worden. Maar dat zou natuurlijk gek zijn.. Dus nu weer tijd voor wat realiteit.. 😁
Naast alle prachtige rijstvelden waar we langs reden zagen we locals die in die velden aan het werk waren. Een sportclub met juichende kinderen op een bruin geworden grasveld en een groepje ouderen die langs de rails op een heuvel stonden te sporten.. Of nouja, ze bewogen en meer ook niet. Onwijs veel kindjes in rood witte uniformen die zwaaide naar de trein die langs kwam en prachtige uitzichten over palmbomen en rivieren. Ja, je kan wel zeggen dat dit inderdaad een onwijs mooie manier is om je van a naar b te verplaatsen, want wij keken onze ogen uit.
Naast al dat prachtige uitzicht was het wel echt heel koud in de trein, ze hadden de airco duidelijk flink opgevoerd. Ondanks dat onze truien door de jungle roken naar een honden trimsalon die al 15 jaar bestond hebben we ze toch maar aangedaan.
Eenmaal aangekomen op station Banjar was het tijd om een taxi te regelen. Er stonden vrijwel geen taxi's bij het station en uiteindelijk moesten we noodgedwongen met een soort fiets-taxi. Ik voelde me met mijn 2 tassen in zo'n piepklein bakje net een olifant in een doperwtje en had meteen medelijden met die man die op die fiets zou springen. Robb moest in een soortgelijk bakje met een andere fiets-meneer. Klaar om te vertrekken bleef Robb zijn fiets-meneer nog even hangen terwijl de mijne al besloot weg te gaan. Dat bakje waar ik in zat voelde zo onstabiel dat ik niet goed achterom durfde te kijken omdat ik bang was dat ik met fiets-meneer en al zou omvallen. Op goed geluk en met gespitste oren ging ik ervan uit dat dit geen vooropgezet plan was van Robb om van mij af te komen en hoopte ik dat hij zou roepen als ik niet door hem gevolgd werd. Gelukkig zag ik, toen ik in een ruime bocht schuin naar achter kon kijken, dat hij inmiddels onderweg was en mij in de gaten hield. Toen ik daardoor kon ontspannen heb ik van het ritje genoten als een koningin in haar gouden koets. Ik moest mezelf inhouden niet naar omstanders te wuiven maar in plaats daarvan glimlachte ik vriendelijk en aangezien ik een blanke huid heb deden de locals het zwaai-werk wel.
Omdat we best een stukje moesten reizen vanaf het station werden wij in deze bakjes (gelukkig) maar tot een bepaald punt gebracht waar we een busje konden pakken. In dat busje nog een uur of 2 gereisd waarna we te horen kregen dat onze accomodatie een stukje verder weg zou liggen en we nog even 400.000 Rupiah bovenop de 250.000 die we hadden afgesproken moesten betalen. Omdat we niet werken om deze chauffeur zijn maandlasten te betalen zijn we uitgestapt en hebben we een andere optie gezocht. Binnen 2 minuten hadden we een afspraak om voor 100.000 Rupiah naar onze eindbestemming gebracht te worden. Wel allebei achterop de scooter, maar goed dat overleven we ook wel.
Mijn chauffeur verstond geen woord Engels, leek best een beetje verlegen en durfde mij amper aan te kijken toen ik hem met handen en voeten iets vroeg. Met mijn backpack van rond de 15 kilo op mijn rug en mijn andere tas voorop probeerde ik zo stil mogelijk te zitten om die scooter niet uit balans te laten gaan. Elke keer dat mijn chauffeur remde schoot ik door het gewicht met tas en al een stuk naar voren en kwam ik met mijn volle voorgevel zo zijn rug-ingeboord. Ik kon er echt niks aan doen en hoe goed ik mezelf ook vast hield het haalde niks uit 🙈. Hierbij nog mijn excuses hiervoor aan deze meneer.
Eenmaal op ons plekje aangekomen zag het er meteen supertof uit. We verbleven op een plek waar oude zeecontainers omgebouwd zijn tot kleine huisjes. De vorm en buitenkant is exact hetzelfde gebleven, er is alleen wat luxe in gemaakt door een normale deur, een prima badkamer en een airco. Alle containers hadden een ander vrolijk kleurtje en vanaf je containerhuisje keek je zo naar beneden neer op een riviertje. Echt heel tof.
Tijdens het rondkijken liepen we vrijwel direct tegen een spinnenweb aan.. inclusief bewoner. Deze bewoner was zwart met geel en inclusief poten zo groot als mijn handpalm. Ondanks dattie dunne pootjes had en vast niet erg onaardig was... wilde ik liever niet kennismaken! Vanaf dat moment heb ik dwangmatig gezorgd dat de deur van ons container-huisje geen enkel moment onbeheerd open zou staan, want misschien wil hij wel graag kennismaken met mij... Dat moet ik zien te voorkomen.
Omdat ik nog niet veel trek had nam ik een klein bordje eten, maar Robb nam Nasi ayam. Er kwam een groot bord aan met een bolletje droge rijst, een kippenboutje, wat sla en een klein bakje met roodbruine saus. Robb begon als een hongerige zeekoe het bakje met saus over zijn droge rijst heen te gooien totdat ik zei "ehm lieffie, misschien is dat de sambal??!! ". Na een piepklein hapje bleek dat inderdaad het bakje met flink pittige sambal en na een slok water zei Robb met en strak gezicht: "Agh.. Tis nog wel goed te doen hoor". Na elke twee happen stiekem een slok van zijn milkshake heeft hij zoveel mogelijk weggeknaagd en heeft hij zich karig gehouden met die loeihete troep op zijn eten.
Nadat we nog even wat gedronken hadden en in een zitzak hadden gehangen was het tijd om wat slaap in te halen nadat we zo vroeg op moesten.. slaap lekker.
P.s, foto's waren zo goed als onmogelijk om te uploaden dus die hebben jullie nog tegoed.
