Van Medan naar Tangkahan
8 juli 2018 - Tangkahan, Indonesië
Vervolg Medan:
Medan staat volgens internet niet bekend om de gezelligheid en de mooie plekjes. Vandaar dat we hebben besloten hier maar 1 nachtje te blijven. Even bijkomen van de reis, acclimatiseren en vervolgens weer verder. Aangezien we deze dag wel goed willen benutten zijn we buiten even een rondje gaan lopen. Dat rondje was niet geheel "nutteloos".. We hadden niks te eten.. En als ik te lang zonder eten zit verander ik in een seriemoordenaar die vervolgens haar slachtoffers opeet. Dat zou betekenen dat ik mijn reis alleen zou moeten vervolgen en aangezien Robbert alle codes van de pasjes weet leek mij dat geen goed idee.
Eenmaal buiten was ik de enige blondie met blauwe ogen die rond waggelde. Aangezien het grootste gedeelte van de bevolking hier moslim is voelde ik me ook best een beetje naakt in mijn korte broekkie en dus blote benen. Iedereen leek best een beetje op te kijken van die (nu nog) witte beentjes die zomaar te zien waren en zeker bij vrouwen leek de gedachte die hierbij opkwam niet geheel positief. Maar hey, ik zou ook chagrijnig worden als ik in dit weer een lange broek een trui en een hoofddoek moet dragen. Desalniettemin moet ik er wel bij zeggen dat de mensen, ondanks mijn blote benen, erg vriendelijk zijn.
Onzelf getrakteerd op een Oreo frappé, een choco frappé en allebei 2 donuts. Op de valreep krijgen we er nog 2 gratis donuts bij. Omgerekend hebben wij hier 6 euro voor betaald. Ik hoef dus iniedergeval niet bang te zijn dat ik blut & dik wordt, want blut worden met deze bedragen lijkt onmogelijk 😁.
Dag 2, de dag dat we naar Tangkahan gaan. Dit zou een 3 uur durend ritje worden over een voornamelijk onverharde weg. "it's a bumpy road" zei onze chauffeur.. En dat was het inderdaad. We gingen van links naar rechts over de weg om de kuilen en de keien zoveel mogelijk te ontwijken, dit ging niet altijd even soepel en de harde klappen wanneer we met de onderkant van de auto op een te grote steen terecht kwamen waren goed te horen.
Naast al die stenen waren er meer dingen op die "bumpy road". Dat waren koeien.. Niet van die dikke zwart witte zoals wij ze kennen maar van die lichtbruine slanke scharminkels zoals ik ze alleen van tv ken. Gelukkig zijn we niet in India en kan er gewoon getoeterd worden om deze beesten weg te jagen. Ze lieten zich alleen niet wegjagen.. Dus meneer de chauffeur moest er op sommige momenten vlak langs, tussendoor en bijna overheen.
Het huisje waar we terecht zouden komen zou niks van luxe hebben. Tangkahan ligt in de jungle en hetgeen wat ik geboekt had was het meest luxe dat er beschikbaar was. Geen airco, geen normale douche, een wc die je moet doorspoelen met een emmertje water en dat allemaal in een soort van kartonnen huisje. En inderdaad.. precies zoals de foto's. Ik had mezelf hier wel aardig mentaal op voorbereid en eerlijk is eerlijk.. 1 nacht voor 2 personen kostte dan ook maar €12,-. De grootste reden dat we toch hierheen wilde was dan ook het feit dat je hier olifanten kan wassen.
And so we did...! Vanaf het huisje konden we lopend met onze gids naar een riviertje en daar stonden de immens grote wezens. 6 grote en 3 baby olifantjes (die ook al best groot zijn). De beesten werden in het water begeleid en lieten zich als een zak aardappelen in de rivier vallen. Ze gingen vervolgens op hun zij liggen en met een borsteltje mochten wij ze wassen. Wij kozen Olive (of op zijn indonesiës "Olip"). Tijdens het wassen kon je de stugge huid voelen en onderwijl keek Olive af en toe via 1 oog of je het wel goed deed. Blijkbaar deden we het goed want haar oog was voornamelijk dicht en was ze aan het relaxen van het gekriebel. Na het wassen was het tijd voor de "elephant shower". Toen ik dat hoorde was ik in eerste instantie bang dat ik ondergezeken zou worden door een olifant maar gelukkig was dat niet het geval. De slurf van Olive ging het water in en zette hem vervolgens in mijn nek en tegen mijn wang en blies al het water eruit. Terwijl ze dit deed dacht ik vrijwel direct aan alle blurkies die op dat moment mee zouden komen uit die lange slurf. Maar hé,.. Once in a lifetime zullen we maar zeggen... Embrace de elephant blurkies!
Weer terug in ons huisje vonden we het toch nodig om die blurkies van ons af te douchen. Op het moment dat Robb het wc-spoel-emmertje weg wil halen ziet hij een beest zitten. Ik was inmiddels al bijna in de sneltrein richting Vlaardingen maar toen ik eenmaal doorhad dat het een kikker was kon ik mezelf ter orde roepen. Wel moest ik nog even "dalijk istie giftig" roepen want we zijn natuurlijk wel in Indonesië. Het beestje was uiteraard banger voor ons dan wij voor hem, sprong heen en weer het huisje door en verstopte zich onder het bed, uiteindelijk niet meer kunnen vinden😅. Toch vroeg ik me af hoe dat beestje binnen kon komen. Dat antwoord liet niet lang op zich wachten.. Robb was vergeten de klep van de wc naar beneden te doen en dus kon het beestje via die weg naar boven komen. Vanaf dat moment had hij zichzelf gedoopt tot "goedaardige riool kikker" . Maar eerlijk is eerlijk.. Ik was allang blij dat het een kikker was die naar boven was gekropen en geen slang. En vanaf nu snap je natuurlijk wel dat ik dwangmatig de klep van de wc dichtsmijt zodra ik klaarben.
Tijdens het wassen van de olifanten zijn wij trouwens meer met mensen op de foto geweest dan met olifanten. Niet alleen de olifanten waren een attractie.. Ook wij. Ik stond met mijn camera richting de olifanten en er stonden vervolgens 4 indonezen met hun camera richting mij. Ik had inmiddels al 6x gecheckt of mijn gulp niet gewoon openstond maar toen ze vroegen of ze met ons op de foto mochten begreep ik dat dat niet het geval was. Ik heb me nog een klein moment afgevraagd of ze mij misschien herkend zouden hebben als "dat danseresje van de Wannebiezz" en "goeiemorgen zonneschijn" uit hun hoofd kende, maar aangezien ze geen woord Nederlands spraken kwam ik daar al snel op terug.
Ook in een restaurantje werden we aangesproken door 7 indonesische kinderen. Ze wilde van alles weten maar voornamelijk met ons op de foto, en zo ook hun opa. Na de foto bleven ze nog wat hangen en besloten na een hoop getwijfel en aandringen van hun oma een Indonesisch liedje voor ons te zingen. De gitaar werd erbij gepakt en inclusief dansje deden ze hun ding. Uiteraard volgde van ons een groot applaus en waren ze zichtbaar trots op zichzelf. Dit applaus zorgde voor nog een liedje waarna ze ook mij vroegen om iets voor hun te zingen.. Ze lijken te denken dat ik een rijke popster ben en mijn blonde haren en blauwe ogen ook gelijk staan aan een goeie stem. Ik heb vriendelijk bedankt en voor hun eigen bestwil geen poging gedaan. Na nog 10 vragen bedankte ze en vanuit hun stoel hebben ze nog een uur lang naar ons gestaard en gelachen.
Vanaf morgen verblijven we 2 nachten en 3 dagen in de jungle op zoek naar orang oetangs, ik neem zomaar aan dat we daar, netals in Tangkahan geen WiFi hebben en zal ik mijn verhalen moeten opsparen voor wanneer we terug zijn. Vanavond misschien nog een kleine update over vandaag maar derest volgt over een paar dagen..
Selamat tinggal!!
Medan staat volgens internet niet bekend om de gezelligheid en de mooie plekjes. Vandaar dat we hebben besloten hier maar 1 nachtje te blijven. Even bijkomen van de reis, acclimatiseren en vervolgens weer verder. Aangezien we deze dag wel goed willen benutten zijn we buiten even een rondje gaan lopen. Dat rondje was niet geheel "nutteloos".. We hadden niks te eten.. En als ik te lang zonder eten zit verander ik in een seriemoordenaar die vervolgens haar slachtoffers opeet. Dat zou betekenen dat ik mijn reis alleen zou moeten vervolgen en aangezien Robbert alle codes van de pasjes weet leek mij dat geen goed idee.
Eenmaal buiten was ik de enige blondie met blauwe ogen die rond waggelde. Aangezien het grootste gedeelte van de bevolking hier moslim is voelde ik me ook best een beetje naakt in mijn korte broekkie en dus blote benen. Iedereen leek best een beetje op te kijken van die (nu nog) witte beentjes die zomaar te zien waren en zeker bij vrouwen leek de gedachte die hierbij opkwam niet geheel positief. Maar hey, ik zou ook chagrijnig worden als ik in dit weer een lange broek een trui en een hoofddoek moet dragen. Desalniettemin moet ik er wel bij zeggen dat de mensen, ondanks mijn blote benen, erg vriendelijk zijn.
Onzelf getrakteerd op een Oreo frappé, een choco frappé en allebei 2 donuts. Op de valreep krijgen we er nog 2 gratis donuts bij. Omgerekend hebben wij hier 6 euro voor betaald. Ik hoef dus iniedergeval niet bang te zijn dat ik blut & dik wordt, want blut worden met deze bedragen lijkt onmogelijk 😁.
Dag 2, de dag dat we naar Tangkahan gaan. Dit zou een 3 uur durend ritje worden over een voornamelijk onverharde weg. "it's a bumpy road" zei onze chauffeur.. En dat was het inderdaad. We gingen van links naar rechts over de weg om de kuilen en de keien zoveel mogelijk te ontwijken, dit ging niet altijd even soepel en de harde klappen wanneer we met de onderkant van de auto op een te grote steen terecht kwamen waren goed te horen.
Naast al die stenen waren er meer dingen op die "bumpy road". Dat waren koeien.. Niet van die dikke zwart witte zoals wij ze kennen maar van die lichtbruine slanke scharminkels zoals ik ze alleen van tv ken. Gelukkig zijn we niet in India en kan er gewoon getoeterd worden om deze beesten weg te jagen. Ze lieten zich alleen niet wegjagen.. Dus meneer de chauffeur moest er op sommige momenten vlak langs, tussendoor en bijna overheen.
Het huisje waar we terecht zouden komen zou niks van luxe hebben. Tangkahan ligt in de jungle en hetgeen wat ik geboekt had was het meest luxe dat er beschikbaar was. Geen airco, geen normale douche, een wc die je moet doorspoelen met een emmertje water en dat allemaal in een soort van kartonnen huisje. En inderdaad.. precies zoals de foto's. Ik had mezelf hier wel aardig mentaal op voorbereid en eerlijk is eerlijk.. 1 nacht voor 2 personen kostte dan ook maar €12,-. De grootste reden dat we toch hierheen wilde was dan ook het feit dat je hier olifanten kan wassen.
And so we did...! Vanaf het huisje konden we lopend met onze gids naar een riviertje en daar stonden de immens grote wezens. 6 grote en 3 baby olifantjes (die ook al best groot zijn). De beesten werden in het water begeleid en lieten zich als een zak aardappelen in de rivier vallen. Ze gingen vervolgens op hun zij liggen en met een borsteltje mochten wij ze wassen. Wij kozen Olive (of op zijn indonesiës "Olip"). Tijdens het wassen kon je de stugge huid voelen en onderwijl keek Olive af en toe via 1 oog of je het wel goed deed. Blijkbaar deden we het goed want haar oog was voornamelijk dicht en was ze aan het relaxen van het gekriebel. Na het wassen was het tijd voor de "elephant shower". Toen ik dat hoorde was ik in eerste instantie bang dat ik ondergezeken zou worden door een olifant maar gelukkig was dat niet het geval. De slurf van Olive ging het water in en zette hem vervolgens in mijn nek en tegen mijn wang en blies al het water eruit. Terwijl ze dit deed dacht ik vrijwel direct aan alle blurkies die op dat moment mee zouden komen uit die lange slurf. Maar hé,.. Once in a lifetime zullen we maar zeggen... Embrace de elephant blurkies!
Weer terug in ons huisje vonden we het toch nodig om die blurkies van ons af te douchen. Op het moment dat Robb het wc-spoel-emmertje weg wil halen ziet hij een beest zitten. Ik was inmiddels al bijna in de sneltrein richting Vlaardingen maar toen ik eenmaal doorhad dat het een kikker was kon ik mezelf ter orde roepen. Wel moest ik nog even "dalijk istie giftig" roepen want we zijn natuurlijk wel in Indonesië. Het beestje was uiteraard banger voor ons dan wij voor hem, sprong heen en weer het huisje door en verstopte zich onder het bed, uiteindelijk niet meer kunnen vinden😅. Toch vroeg ik me af hoe dat beestje binnen kon komen. Dat antwoord liet niet lang op zich wachten.. Robb was vergeten de klep van de wc naar beneden te doen en dus kon het beestje via die weg naar boven komen. Vanaf dat moment had hij zichzelf gedoopt tot "goedaardige riool kikker" . Maar eerlijk is eerlijk.. Ik was allang blij dat het een kikker was die naar boven was gekropen en geen slang. En vanaf nu snap je natuurlijk wel dat ik dwangmatig de klep van de wc dichtsmijt zodra ik klaarben.
Tijdens het wassen van de olifanten zijn wij trouwens meer met mensen op de foto geweest dan met olifanten. Niet alleen de olifanten waren een attractie.. Ook wij. Ik stond met mijn camera richting de olifanten en er stonden vervolgens 4 indonezen met hun camera richting mij. Ik had inmiddels al 6x gecheckt of mijn gulp niet gewoon openstond maar toen ze vroegen of ze met ons op de foto mochten begreep ik dat dat niet het geval was. Ik heb me nog een klein moment afgevraagd of ze mij misschien herkend zouden hebben als "dat danseresje van de Wannebiezz" en "goeiemorgen zonneschijn" uit hun hoofd kende, maar aangezien ze geen woord Nederlands spraken kwam ik daar al snel op terug.
Ook in een restaurantje werden we aangesproken door 7 indonesische kinderen. Ze wilde van alles weten maar voornamelijk met ons op de foto, en zo ook hun opa. Na de foto bleven ze nog wat hangen en besloten na een hoop getwijfel en aandringen van hun oma een Indonesisch liedje voor ons te zingen. De gitaar werd erbij gepakt en inclusief dansje deden ze hun ding. Uiteraard volgde van ons een groot applaus en waren ze zichtbaar trots op zichzelf. Dit applaus zorgde voor nog een liedje waarna ze ook mij vroegen om iets voor hun te zingen.. Ze lijken te denken dat ik een rijke popster ben en mijn blonde haren en blauwe ogen ook gelijk staan aan een goeie stem. Ik heb vriendelijk bedankt en voor hun eigen bestwil geen poging gedaan. Na nog 10 vragen bedankte ze en vanuit hun stoel hebben ze nog een uur lang naar ons gestaard en gelachen.
Vanaf morgen verblijven we 2 nachten en 3 dagen in de jungle op zoek naar orang oetangs, ik neem zomaar aan dat we daar, netals in Tangkahan geen WiFi hebben en zal ik mijn verhalen moeten opsparen voor wanneer we terug zijn. Vanavond misschien nog een kleine update over vandaag maar derest volgt over een paar dagen..
Selamat tinggal!!
je schrijft erg leuk!!
Op naar jullie volgende avontuur...
Heel veel plezier samen♡