Welcome to the Jungle
10 juli 2018 - Gunung Leuser National Park, Indonesië
Eerder terug dan verwacht, maar uiteraard niet zonder een goed verhaal.
Als eerst de woorden van een gids: "Tijgers zijn er zeker... Door hun sporen kan ik ook zien dat ze in de buurt zijn. Ze zorgen alleen dat wij ze niet kunnen zien.. Maar ons zien ze sowieso" "Ze vallen niet aan hoor, er is genoeg eten in de jungle dus mensen hoeven ze niet te eten". Ik denk dan: Maar wat nou als er een psychotische tijger is, of eentje die slechtziend is, dan kiezen ze dalijk alsnog per ongeluk voor een mensje. En daarnaast..als die tijgers ons net zo speciaal vinden als de bevolking komen ze sowieso dichterbij voor een foto.
Nu denk je vast meteen dat Robb is opgegeten door een tijger en dat ik daardoor al eerder mijn verhaaltje kan schrijven.. Maar dan moet ik jullie teleurstellen. Dat is namelijk niet het geval.
Maargoed, in de ochtend al onze spullen bij elkaar geraapt en hoe min mogelijk je ook wil inpakken, uiteindelijk is het toch best veel. Maar wat moet dat moet, op je rug en wegwezen. Ik achterop de scooter bij de jongen die we al konden van de crew en Robb bij een ander Indoneessie.
Terwijl we overal langs scheuren en toeterend iedereen aangeven dat ze opzij moeten pakt "mijn chauffeur" gewoon even zijn mobiel erbij om zijn laatste appjes te bekijken. Kan allemaal gewoon, en zolang ik levend op mijn bestemming aankom pak ik zijn middel gewoon net iets steviger vast en vind ik het prima.
Eenmaal aangekomen bij ons vertrekpunt ging de rugzak op de rug, benen en armen nog even insmeren met Deet en gaan met die banaan. We gingen meteen omhoog, maar niet via normale traptreden, via natuurlijke tredes die we ook wel wortels van bomen noemen. Ik zou heel stoer willen zeggen dat ik nergens last van had. Maar binnen no time stond het zweet overal..uiteraard voornamelijk door het warme klimaat😊!! Gelukkig bekeken we om de zoveel meter een paar bomen en planten en werd daar iets over verteld. Meteen een goeie reden om wat te drinken en even wat zuurstof bij te tanken. Het erge van dit alles is.. Op dat moment waren we nog nieteens echt in de jungle.
Eenmaal bij het beginpunt van de jungle bleef het in eerste instantie best vlak. Het blijft een jungle dus we moesten wel over boomwortels en door hele smalle stukken heen maar het was goed te doen. Na nog geen 2 uur lopen was daar onze eerste ontmoeting met een orang oetang. Ze zat hoog in de boom en keek op ons neer naar beneden. Al snel kwam ze in beweging en ging ze aan haar lange armen langzaam van tak naar tak. Omdat we haar niet goed meer konden zien gingen we er een stukje achteraan. Onze gids ging voorop en bukkend en klimmend over takken probeerde wij hem bij te houden. Ik dacht meteen aan alle spinnen en slangen die daar rond kruipen maar heb dat stukje hersens zoveel mogelijk uitgezet, zodat ik niet gillend weg zou rennen. Op nog geen 4 meter afstand kon ik haar gezichtsuitdrukkingen zien. Ze keek ons meerdere keren aan en vervolgens begon ze een stuk naar beneden te klauteren. Op het moment dat onze (extra) gids van 15 jaar "Oh My God" begon te roepen en wegliep ging ik me zorgen maken. Ik had hem al bijna vastgepakt, voor me gehouden en geroepen "take him, please take him" maar ik besloot hem maar achterna te gaan. Uiteindelijk bleek onze oranje vriendin gewoon nieuwsgierig en besloot toch bovenin de boom te blijven. Precies waar ik zo'n groot wezen wil hebben 😎!
Onze weg werd vervolgd en al vrij snel zagen we de volgende orang oetans. Een moeder en haar kindje. Het "kleine" aapje at van een termietennest, zo'n nest lijkt op een bijenkorf en het kleine aapje had nogal moeite om hem vast te houden. Meerdere keren liet hij hem vallen, moest erachteraan om het ding tussen de takken uit te vissen en nam er kleine hapjes uit. Moeder vond het allemaal prima en keek er wat naar. Vervolgens nog een groot mannetje die volgens de gids "relaxing time" had. Hij keek wat naar beneden om te zien of hij ons net zo interessant vond als wij hem, maar bleef rustig liggen. Dit is echt maar een kleine greep uit de orang oetans die wij daadwerkelijk hebben gezien.
Op een gegeven moment was het tijd om wat te eten. Midden in de jungle werd een plekje gezocht waar we konden zitten. Door bladeren van bananenbomen neer te leggen werd een soort kleedje op de grond gemaakt waar al het fruit mooi werd uitgestald. Voor je neus werden verse ananassen, gele water-meloenen en ander fruit klaar gemaakt en konden we aanvallen. We zaten er nog geen 5 minuten of we werden begluurd door een orang oetan die ook wel zo'n stukje fruit lustte. Gelukkig voor ons was deze aap te verlegen om dit stuk daadwerkelijk te komen halen maar zodra wij op stonden en wegliepen besloot ze onze plek te gaan onderzoeken op restjes.
We liepen inmiddels al een paar uur berg op en af over onregelmatige stukken. Het was best intensief, maar goed te doen. Totdat, er besloten werd weer een berg omhoog te gaan.. Daar moesten we pas echt, echt klimmen!!! Het was zo stijl dat je moest zoeken naar plekken waar je je voeten kon plaatsen en aan welke liaan je je vast kon grijpen. Je moest je ook echt wel vastgrijpen en zowel kracht zetten in armen en benen omdat je anders naar beneden zou glijden. Ik was inmiddels iets minder happig op het vastgrijpen van takken en bomen omdat we net daarvoor een zwarte harige rups op een boom hadden zien zitten. Die rups was ongeveer 10 cm lang en 2 cm breed met lange zwarte rechtopstaande haren die erg pijnlijk zouden zijn bij aanraking. Maar als ik die takken niet had vastgepakt dan stond ik nu nog beneden aan die berg.
Eenmaal bovenop de berg en 2 liter zweet lichter was het lunch tijd. Inmiddels hadden we zoveel energie verbruikt dat een lunch er goed inging. Bovenop de berg gingen de gidsen aan de slag en kregen we een gevouwen bananenblad met daarin warme rijst, een gebakken ei, komkommer, tomaat en wat kroepoek. Als een stel wilde "orang oetangs" hebben we het opgegeten zodat we weer wat op krachten kwamen. Amper onze lunch op begon het te onweren en te regenen als een gek. Alle telefoons en elektronica die mee waren gingen in een waterdichte tas. We gingen zo snel mogelijk de berg weer af om vervroegd naar het kampje te gaan. Zo stijl als dat we aan de ene kant omhoog gingen, zo stijl daalde we aan de andere kant weer af. Terwijl we afdaalde kwam de regen met volle emmers water tegelijk naar beneden gestort en werd alles zeiknat. Zo ook de stenen, wortels van bomen, bladeren en de grond. Je snapt dus wel dat alles bizar glad was.. Ik kon vanaf boven meters ver, zo goed als stijl naar beneden kijken. Ook hierbij weer hangend aan takken, zoeken naar een plek voor je voet en wegzakkend in de modder proberen om veilig beneden te komen. Ik was inmiddels zo doorweekt dat ik meerdere stukken op mijn kont ben gaan zitten en mezelf zo naar beneden heb gewerkt, omdat dat het meest veilig leek.
Aan je linker kant een snelstromende rivier, aan je rechterkant een berg met boomwortels en onder je voeten een stuk van maximaal 20 cm breed maakt het best een gevaarlijke trip. Normaal gesproken al.. Maar met regen die alles onwijs glad en je zicht die door de druipende regen blurry is, was het echt heel tricky.
Het beetje mascara wat ik op had gedaan was binnen 3 minuten totaal verdwenen en hoe ik normaal gesproken onder de douche als een spook eruitkom met zwart onder mijn ogen, was er hier binnen no time niks meer van te zien. All natural in the jungle..!! Niet vrijwillig btw... Dit was erg gedwongen!
Tijdens de tocht naar het kamp tot twee keer toe door een riviertje moeten lopen. Ik dacht dat ik toen gegrepen zou worden door een kudde aan bloedzuigers, maar gelukkig was ik niet lekker genoeg. Dat is btw de eerste keer dat ik dat zeg zonder er verdrietig van te worden 😁. Voor Robb hebben we wel twee keer moeten stoppen omdat hij een bloedzuiger op zijn been had. De gids trok aan de achterkant van het beestje en plop zo van zijn been af.. Blegh..
We waren zo zeiknat geregend dat mijn charmante wandelschoenen helemaal volstonden met water en je het gesop kon horen wanneer je een stap zette. Eenmaal in het kamp wisten wij dat al onze schone en droge kleding in onze rugtas al lang niet meer droog zouden zijn, maar dat ze zo nat waren was echt niet grappig meer. Het water droop er vanaf en in dit vochtige klimaat droogt het ook niet erg snel. Daarnaast heeft het sowieso de hele avond en nacht nog geregend dus droog zou het ook echt niet meer worden.
Dan even over het kamp.. Toen we aan kwamen lopen zagen we 4 dingen lijkend op bushokjes maar dan van houten palen. Ze hadden geen dak maar een soort van vuilniszakken bovenop. Deze bushokjes stonden aan een snel stromend riviertje en voor en achter waren ze omringd door jungle. Erin lagen dunne matrasjes op een rij, hingen een paar klamboe's en een dekentje zo dun als een dekbedhoes. Maar eerlijk is eerlijk het voldeed. Wij kozen de twee matrasjes die het meest rechts lagen. Hingen al onze zeiknatte kleding op en deden de minst natte "schone" kleding aan. Ik belandde in mijn bikinibroekkie (zal je altijd zien..je bikiniebroekkie is het meest droog) en een dikke trui waarvan de onderkant en rug zeiknat waren. Niet erg charmant.. Maar het kon niet anders. Uiteindelijk heb ik mijn bikinibroekkie ingeruild voor een boxer van Robb die ook nog droog was.. NOG minder charmant maar wel wat meer bedekt.
Vanaf ons plekje in het bushokje keek je zo de jungle in die achter het riviertje verder ging. Terwijl we zittend op ons matrasje aan het opdrogen en uitpuffen waren zagen we meerdere keren de boomtoppen en bladeren als een gek bewegen. We hoefden maar een paar seconden te wachten voordat we de orang oetans van boom naar boom zagen springen. Ook de makaken sprongen en rende achter elkaar aan tussen de takken. Echt onwijs gaaf om dat vanuit je "slaapkamertje" te zien.
Voordat we gingen slapen kregen we bij kaarslicht nog wat kaarttrucjes te zien van onze twee gidsen. Er was een truc die, als je hem won.. je een massage van onze gids won. En "guess what"......... Robb won hem 🙈. Op het moment dat we gingen slapen wilde onze gids zijn belofte nakomen, hij stond erop! Naast mij werd mijn vriend door een andere man, en vervolgens zelfs door twee "mannen" (de jongen van 15) gemasseerd. De bevolking hier lost alle lichamelijke ongemakken op doormiddel van massage dus ze kunnen er ook iets van. Maar hé, Lig je dan.. Als vrouw zijnde! Had ik die stomme truc maar opgelost, ik kon wel een massage gebruiken na die zware tocht. Uiteindelijk stelde de gids nog voor om het bij mij ook te doen, maar om niet al te gretig te zijn bedankte ik vriendelijk.
Toen was het tijd om te slapen, met een natte vieze trui als kussen maar met het geluid van krekels op de achtergrond en af en toe een schreeuw van een aapje. Uit dit verhaal haal je nogsteeds niet waarom de tocht korter is geworden dan gepland.. Maar daarom noemen we het een cliffhanger, tot snel..Slaap lekker!!!
Als eerst de woorden van een gids: "Tijgers zijn er zeker... Door hun sporen kan ik ook zien dat ze in de buurt zijn. Ze zorgen alleen dat wij ze niet kunnen zien.. Maar ons zien ze sowieso" "Ze vallen niet aan hoor, er is genoeg eten in de jungle dus mensen hoeven ze niet te eten". Ik denk dan: Maar wat nou als er een psychotische tijger is, of eentje die slechtziend is, dan kiezen ze dalijk alsnog per ongeluk voor een mensje. En daarnaast..als die tijgers ons net zo speciaal vinden als de bevolking komen ze sowieso dichterbij voor een foto.
Nu denk je vast meteen dat Robb is opgegeten door een tijger en dat ik daardoor al eerder mijn verhaaltje kan schrijven.. Maar dan moet ik jullie teleurstellen. Dat is namelijk niet het geval.
Maargoed, in de ochtend al onze spullen bij elkaar geraapt en hoe min mogelijk je ook wil inpakken, uiteindelijk is het toch best veel. Maar wat moet dat moet, op je rug en wegwezen. Ik achterop de scooter bij de jongen die we al konden van de crew en Robb bij een ander Indoneessie.
Terwijl we overal langs scheuren en toeterend iedereen aangeven dat ze opzij moeten pakt "mijn chauffeur" gewoon even zijn mobiel erbij om zijn laatste appjes te bekijken. Kan allemaal gewoon, en zolang ik levend op mijn bestemming aankom pak ik zijn middel gewoon net iets steviger vast en vind ik het prima.
Eenmaal aangekomen bij ons vertrekpunt ging de rugzak op de rug, benen en armen nog even insmeren met Deet en gaan met die banaan. We gingen meteen omhoog, maar niet via normale traptreden, via natuurlijke tredes die we ook wel wortels van bomen noemen. Ik zou heel stoer willen zeggen dat ik nergens last van had. Maar binnen no time stond het zweet overal..uiteraard voornamelijk door het warme klimaat😊!! Gelukkig bekeken we om de zoveel meter een paar bomen en planten en werd daar iets over verteld. Meteen een goeie reden om wat te drinken en even wat zuurstof bij te tanken. Het erge van dit alles is.. Op dat moment waren we nog nieteens echt in de jungle.
Eenmaal bij het beginpunt van de jungle bleef het in eerste instantie best vlak. Het blijft een jungle dus we moesten wel over boomwortels en door hele smalle stukken heen maar het was goed te doen. Na nog geen 2 uur lopen was daar onze eerste ontmoeting met een orang oetang. Ze zat hoog in de boom en keek op ons neer naar beneden. Al snel kwam ze in beweging en ging ze aan haar lange armen langzaam van tak naar tak. Omdat we haar niet goed meer konden zien gingen we er een stukje achteraan. Onze gids ging voorop en bukkend en klimmend over takken probeerde wij hem bij te houden. Ik dacht meteen aan alle spinnen en slangen die daar rond kruipen maar heb dat stukje hersens zoveel mogelijk uitgezet, zodat ik niet gillend weg zou rennen. Op nog geen 4 meter afstand kon ik haar gezichtsuitdrukkingen zien. Ze keek ons meerdere keren aan en vervolgens begon ze een stuk naar beneden te klauteren. Op het moment dat onze (extra) gids van 15 jaar "Oh My God" begon te roepen en wegliep ging ik me zorgen maken. Ik had hem al bijna vastgepakt, voor me gehouden en geroepen "take him, please take him" maar ik besloot hem maar achterna te gaan. Uiteindelijk bleek onze oranje vriendin gewoon nieuwsgierig en besloot toch bovenin de boom te blijven. Precies waar ik zo'n groot wezen wil hebben 😎!
Onze weg werd vervolgd en al vrij snel zagen we de volgende orang oetans. Een moeder en haar kindje. Het "kleine" aapje at van een termietennest, zo'n nest lijkt op een bijenkorf en het kleine aapje had nogal moeite om hem vast te houden. Meerdere keren liet hij hem vallen, moest erachteraan om het ding tussen de takken uit te vissen en nam er kleine hapjes uit. Moeder vond het allemaal prima en keek er wat naar. Vervolgens nog een groot mannetje die volgens de gids "relaxing time" had. Hij keek wat naar beneden om te zien of hij ons net zo interessant vond als wij hem, maar bleef rustig liggen. Dit is echt maar een kleine greep uit de orang oetans die wij daadwerkelijk hebben gezien.
Op een gegeven moment was het tijd om wat te eten. Midden in de jungle werd een plekje gezocht waar we konden zitten. Door bladeren van bananenbomen neer te leggen werd een soort kleedje op de grond gemaakt waar al het fruit mooi werd uitgestald. Voor je neus werden verse ananassen, gele water-meloenen en ander fruit klaar gemaakt en konden we aanvallen. We zaten er nog geen 5 minuten of we werden begluurd door een orang oetan die ook wel zo'n stukje fruit lustte. Gelukkig voor ons was deze aap te verlegen om dit stuk daadwerkelijk te komen halen maar zodra wij op stonden en wegliepen besloot ze onze plek te gaan onderzoeken op restjes.
We liepen inmiddels al een paar uur berg op en af over onregelmatige stukken. Het was best intensief, maar goed te doen. Totdat, er besloten werd weer een berg omhoog te gaan.. Daar moesten we pas echt, echt klimmen!!! Het was zo stijl dat je moest zoeken naar plekken waar je je voeten kon plaatsen en aan welke liaan je je vast kon grijpen. Je moest je ook echt wel vastgrijpen en zowel kracht zetten in armen en benen omdat je anders naar beneden zou glijden. Ik was inmiddels iets minder happig op het vastgrijpen van takken en bomen omdat we net daarvoor een zwarte harige rups op een boom hadden zien zitten. Die rups was ongeveer 10 cm lang en 2 cm breed met lange zwarte rechtopstaande haren die erg pijnlijk zouden zijn bij aanraking. Maar als ik die takken niet had vastgepakt dan stond ik nu nog beneden aan die berg.
Eenmaal bovenop de berg en 2 liter zweet lichter was het lunch tijd. Inmiddels hadden we zoveel energie verbruikt dat een lunch er goed inging. Bovenop de berg gingen de gidsen aan de slag en kregen we een gevouwen bananenblad met daarin warme rijst, een gebakken ei, komkommer, tomaat en wat kroepoek. Als een stel wilde "orang oetangs" hebben we het opgegeten zodat we weer wat op krachten kwamen. Amper onze lunch op begon het te onweren en te regenen als een gek. Alle telefoons en elektronica die mee waren gingen in een waterdichte tas. We gingen zo snel mogelijk de berg weer af om vervroegd naar het kampje te gaan. Zo stijl als dat we aan de ene kant omhoog gingen, zo stijl daalde we aan de andere kant weer af. Terwijl we afdaalde kwam de regen met volle emmers water tegelijk naar beneden gestort en werd alles zeiknat. Zo ook de stenen, wortels van bomen, bladeren en de grond. Je snapt dus wel dat alles bizar glad was.. Ik kon vanaf boven meters ver, zo goed als stijl naar beneden kijken. Ook hierbij weer hangend aan takken, zoeken naar een plek voor je voet en wegzakkend in de modder proberen om veilig beneden te komen. Ik was inmiddels zo doorweekt dat ik meerdere stukken op mijn kont ben gaan zitten en mezelf zo naar beneden heb gewerkt, omdat dat het meest veilig leek.
Aan je linker kant een snelstromende rivier, aan je rechterkant een berg met boomwortels en onder je voeten een stuk van maximaal 20 cm breed maakt het best een gevaarlijke trip. Normaal gesproken al.. Maar met regen die alles onwijs glad en je zicht die door de druipende regen blurry is, was het echt heel tricky.
Het beetje mascara wat ik op had gedaan was binnen 3 minuten totaal verdwenen en hoe ik normaal gesproken onder de douche als een spook eruitkom met zwart onder mijn ogen, was er hier binnen no time niks meer van te zien. All natural in the jungle..!! Niet vrijwillig btw... Dit was erg gedwongen!
Tijdens de tocht naar het kamp tot twee keer toe door een riviertje moeten lopen. Ik dacht dat ik toen gegrepen zou worden door een kudde aan bloedzuigers, maar gelukkig was ik niet lekker genoeg. Dat is btw de eerste keer dat ik dat zeg zonder er verdrietig van te worden 😁. Voor Robb hebben we wel twee keer moeten stoppen omdat hij een bloedzuiger op zijn been had. De gids trok aan de achterkant van het beestje en plop zo van zijn been af.. Blegh..
We waren zo zeiknat geregend dat mijn charmante wandelschoenen helemaal volstonden met water en je het gesop kon horen wanneer je een stap zette. Eenmaal in het kamp wisten wij dat al onze schone en droge kleding in onze rugtas al lang niet meer droog zouden zijn, maar dat ze zo nat waren was echt niet grappig meer. Het water droop er vanaf en in dit vochtige klimaat droogt het ook niet erg snel. Daarnaast heeft het sowieso de hele avond en nacht nog geregend dus droog zou het ook echt niet meer worden.
Dan even over het kamp.. Toen we aan kwamen lopen zagen we 4 dingen lijkend op bushokjes maar dan van houten palen. Ze hadden geen dak maar een soort van vuilniszakken bovenop. Deze bushokjes stonden aan een snel stromend riviertje en voor en achter waren ze omringd door jungle. Erin lagen dunne matrasjes op een rij, hingen een paar klamboe's en een dekentje zo dun als een dekbedhoes. Maar eerlijk is eerlijk het voldeed. Wij kozen de twee matrasjes die het meest rechts lagen. Hingen al onze zeiknatte kleding op en deden de minst natte "schone" kleding aan. Ik belandde in mijn bikinibroekkie (zal je altijd zien..je bikiniebroekkie is het meest droog) en een dikke trui waarvan de onderkant en rug zeiknat waren. Niet erg charmant.. Maar het kon niet anders. Uiteindelijk heb ik mijn bikinibroekkie ingeruild voor een boxer van Robb die ook nog droog was.. NOG minder charmant maar wel wat meer bedekt.
Vanaf ons plekje in het bushokje keek je zo de jungle in die achter het riviertje verder ging. Terwijl we zittend op ons matrasje aan het opdrogen en uitpuffen waren zagen we meerdere keren de boomtoppen en bladeren als een gek bewegen. We hoefden maar een paar seconden te wachten voordat we de orang oetans van boom naar boom zagen springen. Ook de makaken sprongen en rende achter elkaar aan tussen de takken. Echt onwijs gaaf om dat vanuit je "slaapkamertje" te zien.
Voordat we gingen slapen kregen we bij kaarslicht nog wat kaarttrucjes te zien van onze twee gidsen. Er was een truc die, als je hem won.. je een massage van onze gids won. En "guess what"......... Robb won hem 🙈. Op het moment dat we gingen slapen wilde onze gids zijn belofte nakomen, hij stond erop! Naast mij werd mijn vriend door een andere man, en vervolgens zelfs door twee "mannen" (de jongen van 15) gemasseerd. De bevolking hier lost alle lichamelijke ongemakken op doormiddel van massage dus ze kunnen er ook iets van. Maar hé, Lig je dan.. Als vrouw zijnde! Had ik die stomme truc maar opgelost, ik kon wel een massage gebruiken na die zware tocht. Uiteindelijk stelde de gids nog voor om het bij mij ook te doen, maar om niet al te gretig te zijn bedankte ik vriendelijk.
Toen was het tijd om te slapen, met een natte vieze trui als kussen maar met het geluid van krekels op de achtergrond en af en toe een schreeuw van een aapje. Uit dit verhaal haal je nogsteeds niet waarom de tocht korter is geworden dan gepland.. Maar daarom noemen we het een cliffhanger, tot snel..Slaap lekker!!!
